Eσύ τι δουλειά κάνεις;

Πρωτοχρονιά 2005. Είμαστε όλη η οικογένεια στο τραπέζι και απολαμβάνουμε τις σπεσιαλιτέ της μαμάς με αφορμή την έλευση του νέου χρόνου . Και τι χρόνου… Εκτός από τα γνωστά event που όλοι θυμόμαστε ως ένα ευχάριστο όνειρο πια, εγώ μετράω και λίγους μήνες στη νέα μου δουλειά, στη διαφήμιση. Είμαι ακόμα συνεπαρμένη απ’ όλα τα καινούργια που μαθαίνω - τι και αν έχει να με δει το σπίτι μου από τον Απρίλιο που ξεκίνησα (πελάτης χορηγός Ολυμπιακών γαρ) τι και αν οι φίλοι μου αναρωτιούνται τι έχω πάθει και έχω χαθεί, εγώ και η διαφήμιση φαίνεται πως θα γίνουμε καλές φίλες. Είμαι (έτσι πιστεύω τουλάχιστον) και δείχνω καλά.
Μέχρι που σκάει η ερώτηση βόμβα από το θείο Μαρίνο ‘’Και για πες μας Βασιλική, εσύ τη δουλειά ακριβώς κάνεις; Σιγή…. Τι απαντάνε τώρα σε αυτή την ερώτηση; Από πού να αρχίσω; Με το πιο cool ύφος που διαθέτω απαντάω δήθεν αδιάφορα ‘’είμαι διαφημίστρια’’ και ότι πιάσει έπιασε. Αμ δε… 1 δευτερόλεπτο μετά έρχεται η διευκρινιστική ερώτηση που έστειλε το cool ύφος μου βόλτα ‘’α, δηλαδή πλασιέ;’’. Εxcuse me ? Υπάρχουν ακόμα πλασιέ; Αυτή η παρανόηση έπρεπε να λυθεί άμεσα και να σώσω τη διαφημιστική μου τιμή. Για την επόμενη ώρα λοιπόν ξεκίνησε το γνωστό λογύδριο, το οποίο και στο πέρασμα των χρόνων ομολογώ έχω βελτιώσει. Στην αρχή το ξεκινούσα από το πώς είναι οργανωμένη η διαφημιστική εταιρία. Χαμένο παιχνίδι, το δημιουργικό κέρδιζε τις εντυπώσεις ‘’αφού δε γράφεις τα κείμενα και δε σχεδιάζεις, εσύ τότε τι κάνεις; ‘’. Νέα σκόπελος μπροστά μου, πώς να μιλήσω περί στρατηγικής, brief και πώλησης; Για αυτό και κάποια στιγμή αποφάσισα να το πάρω αλλιώς. Να μιλάω με συγκεκριμένα παραδείγματα. Έπιανα ένα αντικείμενο που βρισκόταν δίπλα μου και άρχιζα το λογύδριο μου διαφορετικά ‘’Έστω ότι έχεις αυτό το προϊόν και θες να το βγάλεις στην αγορά…’’ και κάπως έτσι συνοπτικά εξηγούσα όλα τα στάδια της δουλειάς. Φυσικά λέξεις και εκφράσεις όπως brief, spec, deadline, media, ‘A ιδέες, focus groups, concept, insight είναι απαγορευμένες. Και μόνο στο άκουσμα τους ο συνομιλητής σε κοιτάζει ωσάν άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο.
Βέβαια, είναι διαφορετικό να προσπαθείς να εξηγήσεις τι είναι ο διαφημιστής στο θείο Μαρίνο και διαφορετικό στον/ην /ον κολλητό/ή σου. Θεωρητικά ένας πιο νέος άνθρωπος θα καταλάβει περισσότερα αν και αυτός θα έχει και πάλι πολλές απορίες. Και άντε και κατάλαβε μέσες άκρες τι κάνεις, πώς θα καταλάβει γιατί πρέπει να πας και ΣΚ, γιατί είναι 10 το βράδυ και είσαι ακόμα το γραφείο, γιατί δεν πας πιο νωρίς το πρωί για να φύγεις μια πιο λογική ώρα βρε αδερφέ. Το συμπέρασμα βγαίνει αυθόρμητα, αβασάνιστα και αβάδιστα, ‘’α αυτή είναι καριερίστρια, έχει πώρωση με τη δουλειά της’’. Αυτό είναι χτύπημα κάτω από τη μέση και κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι ‘’ πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου, μήπως έχει δίκιο, είμαι άλλο ένα θύμα του συστήματος; Ζω για να δουλεύω ή δουλεύω για να ζω;’’ Γιατί αγαπητοί συνάδελφοι ας το ομολογήσουμε, όλοι μα όλοι στα χρόνια που δουλεύουμε μια κρίση ταυτότητας την έχουμε πάθει. Έχουν άλλωστε γραφτεί πολλά άρθρα για διαφημιστές που τα παράτησαν, πήγαν στην επαρχία και άνοιξαν ξενώνες ή ασχολούνται με προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας. Κοιτάξτε στα συρτάρια σας, υπάρχουν ακόμα και ιστορίες για το γνωστό delivery που σας ταΐζει τα μεσημέρια -ναι αυτό με τον ωραίο κατάλογο- ότι ανήκει σε πρώην διαφημιστή. Ή ακόμα και άρθρα για το πώς οι διαφημιστές είναι στους πρώτους υποψήφιους για σοβαρές ασθένειες όπως καρδιά, εγκεφαλικό και ο έξω από ‘δω λόγω του στρες που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα.
Μετά από κάποια χρόνια σχέσης με τη διαφήμιση, έχω καταλήξει στο εξής: αν σε πιάσει το μικρόβιο δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι και το πιο ‘’σοβαρό’’ που μπορείς να πάθεις. Και αυτό είναι κάτι που όσο και να το εξηγήσεις δε θα το καταλάβει ποτέ κανείς.
Είμαι όμως πολύ περίεργη για τους υπόλοιπους συναδέλφους… εσάς όταν σας ρωτάνε τι δουλειά κάνετε, τι ακριβώς απαντάτε; Και κάτι ακόμα, όταν συμπληρώνετε κάποιο δημόσιο έγγραφο ή αίτηση για κάποια υπηρεσία, δίπλα στο επάγγελμα τι γράφετε διαφημιστής ή ιδιωτικός υπάλληλος;

Βασιλική Κουλούρη
Account Director.