Γιορτάζω, γιορτάζεις, γιορτάζει, γιορτάζουμε……

Πόσο συχνά βρίσκουμε αφορμές για να γιορτάσουμε στο γραφείο; Όταν βγάλουμε μια ωραία δουλειά στον αέρα, όταν πάρουμε ένα new business και συνήθως όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Όταν είναι μια γιορτή που αφορά όλους μας.

Και τι γίνεται στην περίπτωση της γιορτής που αφορά τον ένα? Στην ονομαστική γιορτή? Στα γενέθλια? Θυμάμαι όταν πηγαίναμε σχολείο πόσο διαφορετική μας φαινόταν η μέρα όταν παίρναμε μαζί μας το κουτί με τα γλυκά. Γυρίζαμε όλη την τάξη για να κεράσουμε και μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχαμε καταφέρει να μαζέψουμε περί τα 30 Χρόνια Πολλά, να πασαλείψουμε 30 παιδιά με σοκολάτα, να ψιλοδιαλύσουμε την ώρα του μαθήματος και να γίνουμε πρωταγωνιστές της ημέρας.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε δύο συνάδελφοι γενέθλια την ίδια μέρα. Και είπαμε. Όχι σήμερα δεν θα αφήσουμε τα γλυκά δίπλα στους καφέδες, όπου ο καθένας πηγαίνει, κερνιέται και ξεχνάει να σου πει και τα χρόνια πολλά. Η ιδέα του κεράσματος δεν είναι το φαγητό, είναι η συμμετοχή, η ευκαιρία για συμμετοχή στη γιορτή. Τα τελευταία χρόνια το κέρασμα έχει καταντήσει μια τυπική διαδικασία κι έχουμε ξεχάσει τη γιορτή.

Αν σκεφτεί κανείς πόσες ώρες περνάμε στο γραφείο κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο, συνειδητοποιεί πόσο σημαντική είναι η σχέση με τους συναδέλφους. Τολμώ να πω σχεδόν οικογενειακή. Κοιτάζοντάς το από την ποσοτική του πλευρά είναι σίγουρο ότι βλέπω τον άντρα μου και τα παιδιά μου πολύ λιγότερο απ’ότι βλέπω τους συναδέλφους. Οι συνάδελφοι έχουν κάθε μέρα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Μ’αυτούς γελάμε, μ’αυτούς υποφέρουμε, μ’αυτούς τσακωνόμαστε, μ’αυτούς δημιουργούμε. Ε, δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό και μ’αυτούς να γιορτάσουμε?

Είπαμε λοιπόν: σήμερα θα κάνουμε ένα μικρό πάρτι. Μια μισάωρη διακοπή από τη καθημερινότητα. Θα φάμε πίτσες, θα πιούμε κοκακόλες, θα φιληθούμε και θα πούμε για ένα μισαωράκι τις βλακείες μας. Κι όλο αυτό δεν θα γίνει σε αίθουσα. Θα δεχτούμε τους φίλους και συναδέλφους εκεί που είναι το σπίτι της δουλειάς μας, στο γραφείο μας. Ήρθαν όλοι. Όλοι όσοι μοιράζονται αυτές τις σκέψεις, ακόμη κι αν δεν τις έχουν εκφράσει ποτέ.

Και το γιορτάσαμε. Περάσαμε όμορφα. Δεν ξεσαλώσαμε. Φυσικά. ‘Ηταν μεσημέρι, ήταν μεσοβδόμαδο και οι δουλειές έτρεχαν. Όμως κάναμε κάτι διαφορετικό. Αλλάξαμε την καθημερινότητα. Και δώσαμε ένα προσωπικό τόνο σ’έναν χώρο δουλειάς. Η Βίκη κι εγώ ζήσαμε την ιδιαιτερότητα της μέρας και οι φίλοι και συνάδελφοι έκαναν ωραίο break.
Θα το ξανακάνουμε στην επόμενη ευκαιρία. Μια αισιόδοξη στάση κόντρα στη μιζέρια, τη γκρίνια και την παραφιλολογία.

Εξάλλου μία τέτοια μέρα ανήκει στον καθένα μας. Πρέπει να τη γιορτάζουμε. Ειδικά μέσα στο γραφείο.

Αυτή η μέρα είναι δική σας. Χαρείτε τη.

Κατερίνα Βλαχοπούλου
Executive Account Director