Το στερνό αντίο..

Είναι από αυτές τις φορές που ενώ διαδραματίζονται καταστάσεις γύρω σου, εσύ τις αντιμετωπίζεις λες και δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ σ’ εσένα. Προβληματίζεσαι, απορείς, συμπάσχεις, συμβουλεύεις…αλλά πάντα μόνο για τους άλλους! Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να συμβεί σ’ εσένα. Έλα όμως που δεν τι γλιτώνεις και τότε αρχίζουν τα ωραία!
Μια στενή σχέση χρόνων έλαβε επίσημα τέλος. Δημόσιοι Χώροι & Τσιγάρο.
Ήταν ένα σοκ το οποίο θα το χαρακτηρίσω παρόμοιο με όταν καταργήθηκε το κάπνισμα στα αεροπλάνα, το στρες του ταξιδιού θα ήταν πια διπλό – πόσο μάλλον το στρες του γραφείου! Δε φτάνει που θα δουλεύω, δεν θα καπνίζω και από πάνω. Και κάπνιζα μανιωδώς αρκετά χρόνια. Κάτω από απορροφητήρες, σε μικροσκοπικούς θαλάμους αερίων στα αεροδρόμια, στις τουαλέτες του ΕΛ.ΒΕΝ., μεσοπέλαγα πάνω σε sleeping bag, σε πίστες σκι (δεν είμαι από αυτές που αγχώνονται να πάνε γρήγορα βλέπεις), κάτω από το τραπέζι, πίσω από πλάτες, σε προαύλια εκκλησιών, σε μπαλκόνια νοσοκομείων, πάνω σε μηχανές, μέσα στη νύχτα σαν το φάντασμα, με το που άνοιγα τα μάτια το πρωί, στη μέση του φαγητού επειδή ήταν δείπνο τριών πιάτων και το έβλεπα να πηγαίνει μακριά η ιστορία μέχρι να φτάσουμε στο μυθικό τσιγάρο μετά το φαγητό. Καφές, τσιγάρα, υπολογιστής, αυτό ήταν η Αγία Τριάδα μου και θα μπορούσα να το πάω έτσι στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά πριν από μερικές μέρες, σηκώθηκα το πρωί, αγόρασα, όπως πάντα, δύο πακέτα (άγχος μήπως ξεμείνω) και πήγα και κλείστηκα για 8 ώρες σε ένα σεμινάριο μαζί με άλλους 10 «εθισμένους» για να το κόψω «λέει». Δυστυχώς, δεν μπορείς να καπνίζεις για πάντα, δεν είναι να λέμε τώρα όλους τους λόγους, τους ξέρετε από μόνοι σας πολύ καλά.
Τέλος πάντων, έχει έρθει η ώρα να σταματήσω να καπνίζω. Αν θέλεις να το κόψεις θα βρεις κάποιον τρόπο που θα σου ταιριάζει. Σε όποιον ρωτάει πάντως λέω ότι το προσπαθώ να το κόψω τρώγοντας, έτσι κι αλλιώς εφτά κιλά πάνω προφητεύουν όλες οι μαρτυρίες. Τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές έχω πιεί πέντε λίτρα νερό (όλοι είπαν ότι βοηθάει), θέλω να φάω το πληκτρολόγιο και έχω εκδηλώσει κάποια νευράκια (έκατσα και αρχειοθέτησα όλα τα e-mail μου ένεκα ISO!).
Όμως λέω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Τέρμα τα αγχωμένα τσιγάρα στο μπαλκόνι, τέρμα τα κοσμητικά επίθετα στα αναπάντεχα κύματα μεσοπέλαγα, τέρμα τα βρώμικα τασάκια, αντίο ωραία, λαχταριστά τσιγαράκια μου κατά τη διάρκεια των meetings, σε θυμάμαι τσιγαράκι να καίγεσαι στο τασάκι δίπλα στον υπολογιστή, στον καναπέ οι δυο μας ύστερα από μια μεγάλη μέρα, περάσαμε απίθανα, περάσαμε και χάλια, πάντως το φτάσαμε στα άκρα και τώρα είναι καιρός οι δρόμοι μας να χωρίσουν, θα σε αγαπώ για πάντα, αλλά δεν θα είμαστε μαζί ποτέ ξανά. Και αυτό είναι το δώρο που θα κάνω στον εαυτό μου φέτος. Αυτό και εφτά παραπανίσια κιλά.

Χαρά Κουγιουμιτζάκη – Account Director