Διαφημιστική και Διαφημιζόμενος: Οne Team, One Dream? Ή Τwo teams, One Dream…..

……….πάντως σίγουρα όχι two teams, two dreams. Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί στη δουλειά μας αν η «σχέση» μας με τον πελάτη είναι υγιής, είναι «sexy», αν βασίζεται στην ειλικρίνεια (εκατέρωθεν των πλευρών), αν μπορεί να «δέσει» καλύτερα, αν υπάρχει πάθος, ενθουσιασμός, πρόκληση και προσμονή, αν περπατάμε κι οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση.
Στην Adel Saatchi & Saatchi η φράση One Team One Dream είναι στη φιλοσοφία μας. Για εμάς, την πιο παλιά φρουρά στελεχών κυλάει στις φλέβες μας και ξέρουμε ότι κάθε μέρα καλούμαστε όλοι μας να το αποδείξουμε.
Λέγεται ότι η συνήθης σχέση μεταξύ διαφημιζόμενου και διαφημιστικής ξεκινάει από το δεύτερο, το two teams, one dream. Μια πρώτη ερμηνεία λέει:
ο διαφημιζόμενος θέλει να πουλήσει - η διαφημιστική θέλει να πάρει βραβείο,
ο διαφημιζόμενος θέλει να χτίσει σεβασμό - η διαφημιστική αγαπάει το χιούμορ,
ο διαφημιζόμενος θέλει να γίνει γνωστός - η διαφημιστική θέλει να εξαπλώσει την ιδέα
και πάει λέγοντας. Συνήθως κανείς μας δεν σταματάει για να αναρωτηθεί το εξής απλό: πόσο μακριά είναι αυτά μεταξύ τους?
Γιατί αυτά να ακούγονται σαν διαφορετικοί στόχοι? Πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Μελέτης Αποτελεσματικότητας IPA απέδειξε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις τα πιο επιτυχημένα marketing cases είναι αυτά των οποίων η επικοινωνία ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Είναι αυτά που έχτισαν το προϊόν πάνω στην δημιουργική ιδέα κι όχι στις κλασικές εικόνες που οι καταναλωτές βλέπουν και ξαναβλέπουν σε διαφορετικές εκδοχές κάθε μέρα, εξαντλητικά και αδιάκοπα.
Ακράδαντα πιστεύω ότι η σχέση πελάτη και διαφημιστικής είναι από την πρώτη μέρα One Team, One Dream. Ο λόγος μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά αυτό είναι που κάνει μια σχέση ενδιαφέρουσα και καρποφόρα. Ο λόγος, ο αντίλογος, η άποψη μας πηγαίνουν όλους μαζί παρακάτω. Είναι καθαρά στο δικό μας χέρι αν μπορούμε να κάνουμε όλη την ομάδα (εκατέρωθεν των πλευρών) να λειτουργεί σαν one team, one dream.
Βασικό μέσο, που τώρα τελευταία μας διαφεύγει, η αμεσότητα της ζωντανής επαφής. Η συνάντηση, το τηλέφωνο, η απλότητα του καθημερινού λόγου, το άκουσμα του τόνου φωνής του άλλου, ένα λάθος που πιθανά πρέπει να διορθώσουμε, όλα αυτά είναι ευκαιρίες που φέρνουν κοντά μια ομάδα, που δένουν τα μέλη μεταξύ τους, που τους θυμίζει ότι όλοι τελικά έχουν το ίδιο όνειρο: να δουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους να πετυχαίνει.
Οne team, one dream λοιπόν ή κατά την ελληνικότερη και πολύ πιο ελεύθερη εκδοχή, η ισχύς εν τη ενώσει.

Κατερίνα Βλαχοπούλου

Αποδιοπομπαίοι Τράγοι…

Είναι περιττό να πούμε πως κανείς δεν αξίζει να χάσει τη ζωή του κάτω από οποιαδήποτε αφορμή «ιδεολογίας», πόσο μάλλον με αυτό τον τρόπο, όπως ο κ. Σωκράτης Γκιόλιας αφήνοντας πίσω οικογένεια και αγαπημένους φίλους.
Περιττό θα ήταν να γράψουμε και κάτι παραπάνω για το θέμα, μιας και δεν γνώριζα προσωπικά τον κ. Γκιόλια, αλλά και δε νομίζω πως θα μπορούσα να προσθέσω κάτι παραπάνω από τους πολλούς φίλους και υποστηρικτές της δουλειάς του, πέραν των ειλικρινών συλλυπητηρίων μου.
Μου δίνεται όμως η αφορμή να μιλήσω για το φαινόμενο των «φταιχτών». Ένα φαινόμενο που είναι των τελευταίων μηνών, και υπό του «σχεδίου: κατευνασμός της κοινής γνώμης».
Σίγουρα όλοι μας νιώθουμε δύσκολα και με διαφορετικές βαθμίδες, ανά περίπτωση, που μπορεί να ξεκινούν από το «ανησυχία» και να καταλήγουν στο «απελπισία». Ο ολοένα και πιο κοινός παρονομαστής είναι όμως η αγανάκτηση και πρέπει πλέον να θεωρείται κοινωνική απαίτηση η παραδειγματική τιμωρία ανθρώπων που μπορούν να θεωρηθούν ως υπαίτιοι για τη σημερινή κατάσταση.
Δεν πρέπει όμως να χάσουμε τόσο την κριτική μας σκέψη όσο και την δική μας αίσθηση ευθύνης.
Πιο συγκεκριμένα:
1. Το ότι δαιμονοποιούνται όσοι είναι εύκολο να δαιμονοποιηθούν (είτε λόγω μεγέθους, είτε εξαιτίας μιας αβίαστης σκέψης και λογικής, είτε λόγω μιας θολής εικόνας που προσφέρει το «απρόσωπο», κλπ.) και να διασύρονται επικοινωνιακά χωρίς γεγονότα ή με τη διόγκωση εν μέρει στοιχείων, όπως π.χ.:
a. Μεγάλες εταιρίες χωρίς κριτήριο πολλές φορές παρά μόνο την αφορμή του μεγέθους τους («τα σατανικά μεγαθήρια που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του κέρδους»). Πολύ ισχυρό παράδειγμα είναι η φαρμακευτικές εταιρίες που κατηγορήθηκαν ως η κύριες υπεύθυνες για την κατάντια του συστήματος υγείας (και του χρέους που το συνοδεύει). Κάθε μέρα, αποδεικνύεται όμως πως το μεγάλο πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τις τιμολογήσεις των εν λόγω εταιρειών, αλλά με τους «μεσάζοντες» που λυμαίνονται τον χώρο, όπως και τη διαφθορά του ίδιου του συστήματος υγείας.
b. Φυσικά πρόσωπα που όσο μέρος και να είναι του οποιουδήποτε συστήματος, «δικάζονται» κάθε μέρα από τα μέσα και μπροστά σε επιτροπές, ενώ αν κάποιος σκεφτεί (όχι μόνο «ψάξει») πιο βαθιά θα καταλάβει πως ποτέ αυτοί δε θα μπορούσαν να είναι οι «ενορχηστρωτές».
2. Η δική μας αίσθηση της ευθύνης είναι πολύ σημαντική, μιας και είναι προϋπόθεση ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή συνειδήσεων και συμπεριφοράς μέσα από αυτή την κρίση που ζούμε, μιας και αυτή δεν είναι κυρίως οικονομική αλλά κοινωνική.
Σε όλες τις συζητήσεις που γίνονται γύρω μου αλλά και στα μέσα επικοινωνίας, δεν έχω ακούσει παρά ελάχιστες φορές, κάποιον να παραδέχεται και τη δική ευθύνη (ανεξάρτητα μεγέθους) για τη σημερινή κατάσταση. Όλοι μας με κάποιο τρόπο έχουμε ευθύνη, μέσα από τις πράξεις μας ή και μέσω από την απραξία μας.

Για αυτό είναι σημαντικό την επόμενη φορά που θα μας παρουσιάσουν ένα αποδιοπομπαίο (επικοινωνιακά) τράγο, να προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε την υπόθεση πιο ψύχραιμα και σε μεγαλύτερο βάθος, γιατί είναι δύσκολο άπαξ και δημιουργηθεί εντύπωση μέσα μας να αλλάξει…

Κρίστιαν Λαζόπουλος.

Reward brings u Forward

Όσο κι αν αγαπάς τη δουλειά σου υπάρχουν στιγμές που λες «δεν αντέχω άλλο!», νιώθεις πίεση από παντού, σε πιάνει απογοήτευση, θεωρείς τα πάντα μάταια, στο μυαλό σου στριφογυρίζουν «φιλοσοφίες» του τύπου: “Τελικά, ζούμε για να δουλεύουμε?” και ιδιαίτερα αυτή την εποχή που ο περισσότερος κόσμος – αν όχι όλος –διακατέχεται από τα ίδια αρνητικά συναισθήματα - ακόμη πιο έντονα- νιώθεις ότι τελικά αποκτά τεράστια αξία ένα «ευχαριστώ!» του Θ. που δεν του φόρτωσες άλλη μια τελική μακέτα σήμερα , ένα «καλημέρα!» της κας Ε. που σου έφτιαξε τον καφέ σου το πρωί, ένα «μπράβο!» του Γ. για το νέο project που έφερες εις πέρας, ένα e-mail γεμάτο ευγνωμοσύνη από κάποιον που σε γνωρίζει μόνο τηλεφωνικά όπως αυτό:
«Κυρία Κ.,
Σας ευχαριστούμε θερμά, εσάς προσωπικά και τους συνεργάτες σας, για.……. Ήταν καλύτερο και από ότι περιμέναμε! Σας ευχαριστούμε επίσης ιδιαιτέρως για την επιτυχημένη προσπάθειά σας ……..
Με φιλικούς χαιρετισμούς και ευγνωμοσύνη,
Ν.»
Να που κρύβονται οι «μικρές χαρές» της επαγγελματικής μας καθημερινότητας, οι «μικρές χαρές» που πρέπει να μας εφοδιάζουν ελπίδες και να μη συννεφιάζουν τις μέρες μας, που πρέπει να μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε με χαμόγελο για να προχωράμε μπροστά! Ίσως και να’μαι ρομαντική, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω στο ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη μεγάλη μπόρα.

Χαρά Κουγιουμιτζάκη

Θέλω επειγόοοοντως διακοπέεεεες!!!!!

Το «σοφό» άσμα του Costas Martakis, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο επίκαιρο στις πρώτες μέρες του Ιουλίου που διανύουμε.

Είμαστε όοολοι έτοιμοι για βουτιές, κλείνοντας κάθε μας εκκρεμότητα για να φύγουμε απαλλαγμένοι από το άγχος της πόλης:
- Έχουμε όλοι στείλει τα mails στους πελάτες για τις ημερομηνίες που θα είμαστε κλειστεί.
- Έχουμε από καιρό ξεκινήσει τα τηλέφωνα – μετά από μια εξονυχιστική πρώτη έρευνα στο internet – για καταλύματα που μας ενδιαφέρουν.
- Έχουμε ήδη αλλάξει 3 φορές τον καλοκαιρινό μας προορισμό και ακόμα δεν μπορούμε να αποφασίσουμε.
- Έχουμε τσακωθεί με τον/την σύντροφο για την παρέα που θα μας συνοδεύσει στις διακοπές.
- Έχουμε βρει άνθρωπο να ποτίζει τις γλάστρες.
- Έχουμε πληρώσει όλους τους λογαριασμούς.
- Έχουμε πάρει τον καινούργιο τηλεφωνικό αριθμό μας (το εταιρικό τηλέφωνο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΛΕΙΣΤΟ).
- Έχουμε ήδη βάψει την πέτρα μαύρη, για να τη ρίξουμε πίσω μας
- Έχουμε…έχουμε…έχουμε…έχουμε….

Μήπως - λέω μήπως - το νόημα των διακοπών είναι άλλο; Και αντί τελικά να φορτίζουμε μπαταρίες… απλά να τις ξεφορτίζουμε?
Αγαπητοί μου χαλαρώστε! Το καλοκαίρι είναι εδώ. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να πάρετε μια βαθιά ανάσα… και φτάσατε!

Ανδρέας Διακοστεφανής

Short Cuts στους διαδρόμους των Super Markets!

Πόσες φορές στην διαδικασία αναζήτησης ενός προϊόντος π.χ. στα super markets, σκεφτήκατε σχεδόν ακαριαία και τελικά επιλέξατε να κάνετε short cuts στους διαδρόμους προκειμένου να εντοπίσετε το προϊόν σας γρηγορότερα;
Αρκετές! Αν όχι πολλές…
Όποιος αναζητά, για παράδειγμα, ένα γάλα στους διαδρόμους ενός super market χωρίς να γνωρίζει τη θέση του, χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη στρατηγική αντί να περιφέρεται :
Πηγαίνει απευθείας στα ψυγεία!
Ξέρατε ότι αυτοί οι οδοί αναζήτησης, οι οποίες αποτελούνται από λίγες πολύ μεγάλες διαδρομές και πολλές πολύ σύντομες, ονομάζονται “Levy Walks”;
Πήραν το όνομά τους απ’ το Γάλλο μαθηματικό Πιερ Λεβί (1886-1971), ο οποίος ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τη μαθηματική στατιστική αρχή αυτού του μοντέλου.
Ερευνητές με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Σιμς απέδειξαν ότι πολλά θαλάσσια αρπακτικά, χρησιμοποιούν την ίδια στρατηγική αναζήτησης μ’αυτήν που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος στο super market!
Αυτό έδειξαν οι εντατικές μελέτες τους σε 31 είδη αρπακτικών. Ξεχωρίζουν οι καρχαρίες που γρήγορα και χωρίς ενδοιασμούς «επιλέγουν το θήραμα» χωρίς σκέψη… και οι πιγκουίνοι που περιφέρονται, κοιτούν… και στη συνέχεια «αρπάζουν» αυτό που θέλουν.

Γονιδιακή λοιπόν η «στοχευμένη αναζήτηση» στον άνθρωπο.
Εκτιμώντας ακόμη και αυτή την ιδιαίτερη στρατηγική σκέψης του ανθρώπου / αρπακτικού / καταναλωτή που επιλέγει «συντομότερες διαδρομές» και όχι τις κατά παραδοχή δεδομένες … μέχρι να φτάσει στο τελικό σημείο επιλογής, διαπιστώνουμε ακόμη μια φορά την τεράστια αξία του σωστού Shopper Marketing.
Ένα είναι το σίγουρο, όσα εργαλεία κτίζονται, δημιουργούνται βασιζόμενα σε συμπεριφορές ανθρώπων μπορούν να δημιουργήσουν LOVEMARKS.

So what’s your pick?
Shark-ing or Pengu-ing ;

Eve Diakoliou

Εffie Awards 2010: Το φόρεμα, η αμηχανία, και οι χαμένες αποτελεσματικότητες

Στη χθεσινή βραδιά των Effie Awards 2010 θα έλεγε κανείς ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι ήταν ο οίκος ραπτικής Φαλιάκος (3 αναφορές) καθώς και οι χορηγοί-απονεμητές των οποίων οι διαφημίσεις είχαν την ευκαιρία να δείξουν τα προϊόντα τους, στο πικρά, πολύ μικρό κοινό των παρόντων.
Το τέλος της βραδιάς μας άφησε πολλά ερωτηματικά:
- Μήπως χάσαμε την ουσία;
- Γιατί δεν είδαμε πού ήταν η επιτυχία της κάθε βραβευμένης καμπάνιας;
- Γιατί οι βραβευμένοι ήρθαν κι έφυγαν σιωπηρά; σαν απόντες;
- Γιατί ανέβηκαν δημιουργικοί να παραλάβουν τα βραβεία της στρατηγικής;
- Και τέλος πάντων ποια ήταν η στρατηγική της επιτυχίας πίσω από αυτές τις δουλειές;
- Ποια ήταν τα νούμερα της επιτυχίας;
Χάθηκε ο στόχος και μας έμειναν το φόρεμα, το lobbying και το υπέροχο ιστορικό μέρος φυσικά.
Τα Effie αξίζουν. Αξίζουν πολλά παραπάνω από αυτό που έγινε χθες. Αξίζουν μεγάλους στρατηγούς, άξιους ομιλητές και καθοδηγητές. Kevin Roberts, Maurice Levy δύο βαριά ονόματα που μπορώ να θυμηθώ ότι μας τίμησαν με την παρουσία τους και τις καταπληκτικές ομιλίες τους στο παρελθόν. Σήμερα, στους δύσκολους καιρούς, τα ζόρια τα ξέρουμε όλοι, δεν είναι ανάγκη να τα ξαναθυμηθούμε στην απονομή των Effie. Ανάγκη είναι να έρθει ένα μεγάλο μυαλό να πει τη διαφορετική άποψη.
Ανάγκη είναι να καταλάβουμε και να γιορτάσουμε τι ήταν αυτό από τις καμπάνιες αυτές που τις έκανε να δουλέψουν, να ξεκουνήσουν τους έλληνες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση: η ιδέα, η σύνθεση της στρατηγικής, η ανατροπή, η προσφορά, το consumer insight; Tί; τι; τί;
Mε όλο το σεβασμό στη διοργάνωση, στους ανθρώπους που δούλεψαν και στην προσπάθειά τους, πιστεύω ότι πρέπει πια στη δουλειά μας να λέμε τις αλήθειες και τολμώ να πω ότι αν η χθεσινή διοργάνωση ήταν ένα Effie case δεν θα έφτανε ούτε shortlist.
Συγχαρητήρια σε όλους τους βραβευμένους. Είδαμε καλές δουλειές. Δεν είδαμε τι πέτυχαν. Κρίμα για τις δουλειές αυτές. Θα το μάθουμε μπαίνοντας στο site.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βγει αληθινό αυτό που ακουγόταν χθες στο lobby: «μετά από αυτό δεν θα υπάρξουν επόμενα Effie». Θέλουμε να υπάρξουν επόμενα Effie γιατί πραγματικά αξιολογούν την ουσία της δουλειάς μας που είναι η αποτελεσματικότητα.
Όλοι προσπαθούμε γι’αυτήν. Στα επόμενα Effie ας το αποδείξουμε.
Κατερίνα Βλαχοπούλου