"O έρωτας είναι κάτι που ανακάλυψαν οι διαφημιστές, για να πουλάνε καλσόν”. Κυνικό, μηδενιστικό αλλά πραγματικό, σύμφωνα με τον μπαμπά της ατάκας Don Draper, fictional χαρακτήρα και ενσαρκωτή του Νέοϋρκέζικου [ad]dream των ‘60s.
Πέραν της υπερβολής, εκείνο που μπορούμε να θεωρήσουμε αναμφισβήτητο είναι η εκμετάλλευση και από το χώρο της διαφήμισης του πανίσχυρου ερωτικού-σεξουαλικού ενστίκτου.
Εντάξει, το σεξ και ο έρωτας πουλάνε. Πουλάνε είπες;;; Γρήγορα, ρίχτα στη διαφήμιση να πουλήσουμε κανά γιαούρτι. Δεν πειράζει που έχει πέτσα, αν βάλουμε μια ωραία ορχηστρική μουσική, βράχια, θάλασσες, αγόρι και κορίτσι, τα σεντόνια θα το αγαπήσουν.
Αρώματα και αλκοολούχα ποτά στηρίζουν την επικοινωνία τους στον έρωτα και στον xxx-factor για προφανείς λόγους. Τσίχλες, θερμάστρες, σοκολάτες, παγωτά, εκτυπωτές, αλυσίδες fast food από την άλλη, πασχίζουν για το attention grasping με τα ίδια όπλα, άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες όχι. Μετά από τόσα χρόνια όμως, όταν όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο κόλπο, πόσο μπορεί πια αυτό να τραβήξει την προσοχή; Μήπως έχει γίνει λίγο επαναλαμβανόμενο; Βαρετό; Προχθεσινά νέα; Μήπως να το παρατήσουμε, να το ονομάσουμε ιστορία, να βρούμε κάτι άλλο;
Όχι.
Το σεξ, η αγάπη, η έλξη, ο έρωτας είναι θεμέλια του θυμικού και δε ρωτάνε, υπάρχουν. Είναι ένστικτα και αυτά δεν μπορείς να τα ξεριζώσεις. Όσοι έχουν καταφέρει να τα ελέγξουν είναι μειοψηφία. Και η διαφήμιση, τη μειοψηφία, δεν την αγάπησε ποτέ.
διαφήμιση
Κώστας Λουκαδάκος
Copywriter
No comments:
Post a Comment