Τι είναι αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο? Όλοι θέλουν να κάνουν και δεν κάνουν.
«Θέλω να πάρω ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, χμμ άσε καλύτερα να το πάρω τον επόμενο μήνα, να το πάρω στις εκπτώσεις, μήπως να μην το πάρω καθόλου?»
«Θέλω να κάνω ένα πάρτυ. Να το κάνω στα γενέθλια μου? Ναι φοβερή ιδέα. Μπα άσε θα το κάνω στη γιορτή μου ή μήπως τα Χριστούγεννα? Μάλλον δεν έχω διάθεση, άστο για του χρόνου»
«Θέλω μια καινούργια καμπάνια. Μπράβο παιδιά, ωραία η δουλειά, αλλά μάλλον τελικά η εποχή δεν είναι τόσο καλή. ‘Η, αφήστε δεν είμαστε έτοιμοι, ας βγούμε σε δυο μήνες στον αέρα, δεν πειράζει»
Τι έγινε παιδιά??? Μέχρι πέρυσι πείραζε. «Χάσαμε μια μέρα από το προγραμματισμένο λανσάρισμα?» Καταστροφή, πέφτανε κεφάλια, αλλάζανε οργανογράμματα. Τώρα, πάγος, τίποτα. ‘Όλα πάνε παρακάτω και τα παπούτσια που θα πάρουμε και το πάρτυ που θα κάνουμε, και η καμπάνια που θα βγάλουμε.
Η ζωή σε αργή κίνηση. Και το κακό είναι ότι εμείς ακόμη τρέχουμε με την κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος. Όλοι σε slow motion, oι διαφημιστές τρέχουν. Γιατί τρέχουν κανείς δεν ξέρει. Μήπως για να προλάβουν τις αναβολές?
Έχει καταλάβει άραγε κανείς από τους απλούς αναβολείς ότι η ζωή δεν αναβάλλεται? Απλώς καθόμαστε και κοιτάμε τα τρένα να φεύγουν. Τα τρένα της καθημερινής ζωής, τα τρένα του ανταγωνισμού, τα τρένα της Ευρώπης, τα τρένα των άλλων.
Κι εμείς κοιτάμε. Και αναβάλλουμε. Αναβάλλουμε τη ζωή μας. Αναβάλλουμε τη συμμετοχή μας στο να κάνουμε πάλι την αγορά μας ενεργή και δυναμική. Και δεν μιλάω για την αγορά της διαφήμισης. Μιλάω για όλη την αγορά. Αυτή που έχει παγώσει και δεν κουνιέται. Αυτή που θέλει να κάνει και δεν κάνει. Αυτή που υποφέρει φυσικά, γιατί δεν ξέρει από πού θα της έρθει η επόμενη σφαλιάρα.
Που είναι ο πολυμήχανος Οδυσσέας? Αυτός που στις δυσκολίες σκεφτόταν κι εφάρμοζε την ανατροπή? Που είναι οι μεγάλοι αρχηγοί, αυτοί που καθοδηγούν στο αύριο και στο μπροστά? Που είναι οι αποφασιστικοί άνθρωποι της πρωτοβουλίας? Γιατί ο καθένας μας δεν σπρώχνει τα πράγματα με το δικό του τρόπο?
Το θέμα είναι να ξεκολλήσουμε από το βάλτο της απραξίας και της αναβολής. Γιατί δουλεύουμε, δουλεύουμε, δουλεύουμε και δεν παράγουμε. Αν αντισταθούμε στις αναβολές θα αρχίσουμε να κουνάμε λίγο τα νερά. Έστω λίγο. Θα τα ταράξω εγώ, θα τα κουνήσει ο διπλανός μου, ο απέναντι θα υποψιαστεί όταν θα μας δει και θα αντιδράσει ταράζοντας κι αυτός λίγο τα νερά της δικής του λίμνης και σιγά-σιγά θα ξεκουνήσουμε και θα παράξουμε. Κάτι λίγο στην αρχή, κάτι μεγαλύτερο μετά. ‘Όπως κάναμε μέχρι πριν λίγο καιρό. Το θέμα είναι, ότι είναι να κάνουμε να το κάνουμε. Και να το κάνουμε τώρα. ‘Όχι σε ένα μήνα, σε δυο μήνες, σε τρείς μήνες.
Η αναβολή είναι ασφυξία για όλους μας. Αρνηθείτε.
Κατερίνα Βλαχόπουλου
Executive Director
No comments:
Post a Comment