Στη διαφήμιση, κάθε φορά που έμπνευση ή πρωταγωνιστής μιας ιδέας είναι ένας διάσημος, celebrity ή όπως αλλιώς θέλετε να τον/την πείτε, ένα σύννεφο αμφιβολίας, ως προς το εφικτό της ιδέας, σκεπάζει την αίθουσα του brainstorming. Αρκεί το budget του πελάτη για να καλύψει τα «δικαιώματα» του μεγάλου star?

Και, συνήθως, κάπου εκεί τα σύννεφα (με τον star μαζί) φεύγουν, η ατμόσφαιρα καθαρίζει και το brainstorming συνεχίζεται…

Υπάρχει(?) όμως ένας πασίγνωστος, star που κάθε χρόνο, περίπου τέτοια εποχή, εμφανίζεται στο μυαλό κάθε διαφημιστή, χωρίς δεύτερες σκέψεις και σύννεφα αμφιβολίας, τουλάχιστον ως προς την αμοιβή της χρήσης του. Ως προς την πρωτοτυπία της χρήσης του, το συζητάμε...

Ο περίφημος Άγιος Βασίλης, ο παππούς των δώρων, ο χοντρούλης των Χριστουγέννων γεμίζει τις οθόνες με τη «μεγαλειώδη» παρουσία του, τα ραδιόφωνα με τη «ΧΟ ΧΟ ΧΟ» φωνή του και τις καταχωρίσεις με την ερυθρόλευκη στολή του. Με έλκηθρο ή με skate, με μελομακάρονα ή κινητά τηλέφωνα, με γράμματα ή e-mail, o Santa Claus ταιριάζει παντού, προσαρμόζεται στα πάντα, καλύπτει τους πάντες. Για εμάς, είναι ο ήρωας της Χριστουγεννιάτικης επικοινωνίας.

Για τους πελάτες, ο ήρωας της Χριστουγεννιάτικης προσφοράς τους, που ενθουσιάζει τα παιδιά, συγκινεί τους ενήλικες, «νευριάζει» τους πραγματικούς παππούδες και ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Και έτσι τα χρόνια περνάνε, οι ιδέες υλοποιούνται και ένα από τα αιώνια ερωτήματα της ανθρωπότητας παραμένει αναπάντητο. Υπάρχει ή δεν υπάρχει; Αν υπήρχε, θα ήταν σίγουρα στη λίστα του Forbes, αν υπάρχει έχει δικαιωματικά μια από τις πρώτες θέσεις στη λίστα των χαζών «ανθρώπων». Τόσα δεδουλευμένα... ούτε με ΔΝΤνόμο δεν χάνονται!

Και επειδή την απάντηση δεν την ξέρει κανείς, εγώ, απλά, κάθε φορά που θα τον «ξεγυρίζω», θα αναρωτιέμαι τσαλαπατώντας ανεπανόρθωτα την παιδική μου αθωότητα: Τι φυλάς άραγε στο σάκο, εκεί κάτω απ' τα παιχνίδια;

Καλές γιορτές Άγιε Βασίλη...

Ειρήνη Μακρή

Art Director

UBI Useless – Bingo – Idea

Παρασκευή βράδυ στο σπίτι. Το ξαδερφάκι, ένα τυπάκι γύρω στα 16, μπαίνει στενοχωρημένο στο σπίτι.

Η γιαγιά ρωτάει με απορία:

«Τι έγινε αγόρι μου; Τι έπαθες;»

Ο μικρός απαντάει:

«Άσε γιαγιά, έφαγα Χ»

Και η γιαγιά:

«Δεν σου έχουμε πει με τη μαμά σου να μην τρως έξω;»

Να’ το! Το βρήκες!

Από εκεί που δεν το περίμενες. 10 ώρες στο γραφείο σβήστηκαν σε 3 δευτερόλεπτα.

Αυτή είναι η ατάκα που έψαχνες για την επόμενη καμπάνια.

Μπορεί το παράδειγμα να είναι… τυχαίο, αλλά η αλήθεια είναι ότι γύρω μας συμβαίνουν «ξεκάρφωτα» πράγματα, που εύκολα μπορούμε να τα φιλτράρουμε και να τα «κουμπώσουμε» στη δουλειά μας.

Και τότε είναι που συμβαίνει το UBI:

Μια άχρηστη πληροφορία, από το πουθενά, πετυχαίνει διάνα και γίνεται αυτό που έψαχνες (χωρίς μάλιστα να ξέρεις ότι το έψαχνες!!!).

Ένα πετυχημένο σλόγκαν μπορεί να ακουστεί από ένα σερβιτόρο σε μια καφετέρια και ένας διάλογος στο γήπεδο μπορεί να γίνει εύκολα ραδιοφωνικό μήνυμα.

Ακόμα και το κουτσομπολιό στο κομμωτήριο μπορεί να δώσει insights για την επόμενη καμπάνια!

Προσοχή όμως: Το μυστικό συστατικό του πετυχημένου UBI είναι να μην το αναζητήσετε ποτέ εκούσια.

Αν βγείτε στους δρόμους και ρωτήσετε κάποιο περαστικό «Καλησπέρα, μπορείτε να μου πείτε κάτι ξεκάρφωτο; Θέλω να το χρησιμοποιήσω στη δουλειά μου», είναι πιο πιθανό αντί για το UBΙ να βρείτε τον μπελά σας.

Με λίγα λόγια:

· Το UBI υπάρχει παντού γύρω μας.

· Το UBI υπάρχει μεν παντού, αλλά δεν μπορείς ποτέ να το βρεις. Σε βρίσκει αυτό.

· Το UBI θα εμφανιστεί εκτός τόπου και χρόνου. Στα πιο κουφά μέρη, στις πιο περίεργες καταστάσεις. Αρκεί να έχεις μάτια, αυτιά και μυαλά ανοιχτά.

Κλείνω με την πρώτη άχρηστη πληροφορία που googlαρα:

«Το 23% των βλαβών στα φωτοτυπικά μηχανήματα προκαλείται από ανθρώπους που φωτοτυπούν τα οπίσθιά τους.»

ΟΚ. Άσχετο.

Άσχετο ή μήπως ένα χιουμοριστικό viral video για μελάνια, εκτυπωτές ή ακόμα και χαρτιά υγείας;

Χρήστος Παπαβασιλείου

Copywriter

Aναβολή ή Η ζωή σε αργή κίνηση

Τι είναι αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο? Όλοι θέλουν να κάνουν και δεν κάνουν.

«Θέλω να πάρω ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, χμμ άσε καλύτερα να το πάρω τον επόμενο μήνα, να το πάρω στις εκπτώσεις, μήπως να μην το πάρω καθόλου?»

«Θέλω να κάνω ένα πάρτυ. Να το κάνω στα γενέθλια μου? Ναι φοβερή ιδέα. Μπα άσε θα το κάνω στη γιορτή μου ή μήπως τα Χριστούγεννα? Μάλλον δεν έχω διάθεση, άστο για του χρόνου»

«Θέλω μια καινούργια καμπάνια. Μπράβο παιδιά, ωραία η δουλειά, αλλά μάλλον τελικά η εποχή δεν είναι τόσο καλή. ‘Η, αφήστε δεν είμαστε έτοιμοι, ας βγούμε σε δυο μήνες στον αέρα, δεν πειράζει»

Τι έγινε παιδιά??? Μέχρι πέρυσι πείραζε. «Χάσαμε μια μέρα από το προγραμματισμένο λανσάρισμα?» Καταστροφή, πέφτανε κεφάλια, αλλάζανε οργανογράμματα. Τώρα, πάγος, τίποτα. ‘Όλα πάνε παρακάτω και τα παπούτσια που θα πάρουμε και το πάρτυ που θα κάνουμε, και η καμπάνια που θα βγάλουμε.

Η ζωή σε αργή κίνηση. Και το κακό είναι ότι εμείς ακόμη τρέχουμε με την κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος. Όλοι σε slow motion, oι διαφημιστές τρέχουν. Γιατί τρέχουν κανείς δεν ξέρει. Μήπως για να προλάβουν τις αναβολές?

Έχει καταλάβει άραγε κανείς από τους απλούς αναβολείς ότι η ζωή δεν αναβάλλεται? Απλώς καθόμαστε και κοιτάμε τα τρένα να φεύγουν. Τα τρένα της καθημερινής ζωής, τα τρένα του ανταγωνισμού, τα τρένα της Ευρώπης, τα τρένα των άλλων.

Κι εμείς κοιτάμε. Και αναβάλλουμε. Αναβάλλουμε τη ζωή μας. Αναβάλλουμε τη συμμετοχή μας στο να κάνουμε πάλι την αγορά μας ενεργή και δυναμική. Και δεν μιλάω για την αγορά της διαφήμισης. Μιλάω για όλη την αγορά. Αυτή που έχει παγώσει και δεν κουνιέται. Αυτή που θέλει να κάνει και δεν κάνει. Αυτή που υποφέρει φυσικά, γιατί δεν ξέρει από πού θα της έρθει η επόμενη σφαλιάρα.

Που είναι ο πολυμήχανος Οδυσσέας? Αυτός που στις δυσκολίες σκεφτόταν κι εφάρμοζε την ανατροπή? Που είναι οι μεγάλοι αρχηγοί, αυτοί που καθοδηγούν στο αύριο και στο μπροστά? Που είναι οι αποφασιστικοί άνθρωποι της πρωτοβουλίας? Γιατί ο καθένας μας δεν σπρώχνει τα πράγματα με το δικό του τρόπο?

Το θέμα είναι να ξεκολλήσουμε από το βάλτο της απραξίας και της αναβολής. Γιατί δουλεύουμε, δουλεύουμε, δουλεύουμε και δεν παράγουμε. Αν αντισταθούμε στις αναβολές θα αρχίσουμε να κουνάμε λίγο τα νερά. Έστω λίγο. Θα τα ταράξω εγώ, θα τα κουνήσει ο διπλανός μου, ο απέναντι θα υποψιαστεί όταν θα μας δει και θα αντιδράσει ταράζοντας κι αυτός λίγο τα νερά της δικής του λίμνης και σιγά-σιγά θα ξεκουνήσουμε και θα παράξουμε. Κάτι λίγο στην αρχή, κάτι μεγαλύτερο μετά. ‘Όπως κάναμε μέχρι πριν λίγο καιρό. Το θέμα είναι, ότι είναι να κάνουμε να το κάνουμε. Και να το κάνουμε τώρα. ‘Όχι σε ένα μήνα, σε δυο μήνες, σε τρείς μήνες.

Η αναβολή είναι ασφυξία για όλους μας. Αρνηθείτε.

Κατερίνα Βλαχόπουλου

Executive Director