Λονδίνο. Νοέμβριος. Απόγευμα. Ανεβαίνω τη Regent Street. Στα δεξιά μου συναντώ ένα πολύχρωμο κατάστημα, με χαρούμενα ρούχα σε ανατρεπτικά σχέδια και έντονα χρώματα. Παίζει δυνατά μουσική, οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες, κόσμος μπαινοβγαίνει - με σακούλες ή χωρίς. Ένας απίστευτα ζωντανός χώρος, με το motto τού brand να κυριαρχεί παντού: «we are not equal». Που θα πει, «ο καθένας είναι διαφορετικός. Και με τα ρούχα μας μπορείς να αναδείξεις την ξεχωριστή προσωπικότητά σου». Παρότι διαφημίστρια -ή μήπως ακριβώς γι’ αυτό; - «τσιμπάω» κι εγώ. Παίρνω το μήνυμα. Παίρνω και μια φούστα.
Λίγα λεπτά μετά, στην αποβάθρα του σταθμού Oxford Circus παρατηρώ ένα μεγάλο poster της Saatchi & Saatchi London. Απλό, απλούστατο. «Πουλάει» βούτυρο και το κάνει με τον πιο άμεσο τρόπο: δείχνοντας μια αχνιστή φέτα ψωμί και το προϊόν να λιώνει πάνω της. Νιώθω την ευωδιά του «εδέσματος» να απλώνεται στην υπόγεια στοά και το στομάχι μου να γουργουρίζει. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο νιώθει και ο διπλανός μου. Κάποια πράγματα είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της «Single Universal Relevant Human Truth», πάνω στην οποία στηρίχθηκε στα ‘90s η Saatchi & Saatchi, για να δημιουργήσει μια σειρά εκπληκτικές ιδέες. Αυτό είναι και το νόημα των insights που πάντα αναζητάμε πίσω από κάθε καμπάνια.
«Μind the gap» ακούω τώρα από τα μεγάφωνα του σταθμού. Αλήθεια, υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δύο «αλήθειες»; Το κοινό της διαφήμισης (και όλοι εμείς) είμαστε ίδιοι ή διαφορετικοί; Πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί; Καθώς μπαίνω στο ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι, βρίσκω μια άκρη κάπου στη μέση: οι σταθμοί του ταξιδιού μοιάζουν, το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον ίδιο, αλλά ό,τι διαλέγουμε και ό,τι χαιρόμαστε περισσότερο, είναι και αυτό που μας ξεχωρίζει. Και μέσα σε αυτό εδώ το βαγόνι εγώ τώρα φοράω ένα πολύχρωμο παλτό, ενώ δίπλα μου η «μακρινή-ξαδέρφη-της- Naomi Campbell» ένα αμάνικο λευκό πουκάμισο.
Έφη Κασούρα
Creative Director
No comments:
Post a Comment