Να μια λέξη που δεν θα βρείτε σε καμία ρεκλάμα. Σε κανένα τηλεοπτικό. Σε καμία καταχώριση, ραδιοφωνικό, συσκευασία, ούτε καν στις εφημερίδες, στη σελίδα με τα μνημόσυνα. Κι όμως, αυτή η λέξη ταιριάζει στη διαφήμιση, όπως το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα. Ήρθε ο καιρός, η διαφήμιση όπως την ξέραμε, να πεθάνει. Όχι να λιποθυμήσει, να αρρωστήσει, ή να λείψει ταξίδι για δουλειές. Να πεθάνει. Ουσιαστικά και αμετάκλητα.
Να εξηγούμαι. Τη διαφήμιση την αγαπώ, όπως τότε. Ακόμα και τώρα, δεκαεπτά συναπτά έτη φωτός μετά, δεν δυσκολεύομαι να επιστρατεύω πρωτοεφηβικό ενθουσιασμό και ηράκλειες αντοχές. Από (παθιασμένη) αγάπη το λέω. Το μέλλον της διαφήμισης είναι ο θάνατός της. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Να επανεφεύρει τους μηχανισμούς της, τις προτεραιότητές της, να αναθερμάνει τις σχέσεις της, να ανακτήσει τη ζωτικότητά της, να διεκδικήσει το σεβασμό που της αξίζει.
Οι διαφημιστές, δονκιχωτικά πλάσματα που φανατίζονται με τα προϊόντα που παίρνουν κάτω απ’ τη φτερούγα τους και ελίσσονται - άντρες γυναίκες- με την ίδια ευκολία μεταξύ σερβιέτας και αυτοκινήτων, τράπεζας και ουίσκι, οι διαφημιστές, ακάματοι εργάτες, επαγγελματίες ιδιαίτερης κοπής και ζηλευτής ράτσας, έχουν χάσει την αίγλη τους και η σκόνη της κοπιαστικής δουλειάς τους, έχει αρχίσει και κάθεται στα σακάκια τους. Οι καιροί άλλαξαν, οι πελάτες άλλαξαν, ο κόσμος αλλάζει. Η διαφήμιση αλλάζει κι αυτή, αλλά ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο θα έπρεπε. Προς τι η αναβολή; Να απαλλαγούμε από ό,τι δεν μας κάνει, να σκοτώσουμε ό,τι μας πληγώνει. Εις θάνατον. Όχι ημίμετρα. Κατευθείαν στην καρδιά. Στην καρωτίδα. Στο δόξα πατρί. Όχι ανάπηρη διαφήμιση, όχι μεσοβέζικη διαφήμιση, όχι λειψή και θλιβερή διαφήμιση. Σκοτώστε την. Τώρα. Και αναγεννήστε την μέσα σας. Όπως της αξίζει. Όπως μας αξίζει.
Δήμητρα Ζακυνθινού
Creative Director
No comments:
Post a Comment