Επικοινωνώντας με τους νέους.

"Ακούγεται χαλαρό..."Επικοινωνώντας με τους νέους"... Μία μετοχή και ένα ουσιαστικό. Μία απλή πρόταση δηλαδή.. Αμ δε..
Κάθε μία λέξη έχει τουλάχιστον δεκαοχτώ ξυράφια πάνω της πάνω στα οποία κάνεις ευαίσθητη ισορροπία και τρέμεις μήπως και γλιστρήσεις και φας καμία αδέσποτη ξυραφιά. Από πού να πιάσεις τη νεολαία και να μην ξυριστείς. Από πού; Μαθαίνεις έναν κώδικα και λες "νάτο το’ πιασα" και πριν προλάβεις να το χωνέψεις και να δεις πως λειτουργεί, αυτοί γκαζωμένοι έχουν πάει σε άλλον. Φτου και ξανά από την αρχή... "Αγώνας ταχύτητας μου’ χεις γίνει και πονάω"... Τέλος πάντων...
Λες είμαι τυχερός, ζω μέσα στη νεολαία, τους ακούω, τους βλέπω, τους μυρίζομαι, έχω τις κεραίες μου τεντωμένες, αλλά φευ. Αυτοί πάντα ξεγλιστρούν σαν τα χέλια. Μπαίνεις ινκόγκνιτο στο κυλικείο να πιάσεις σφυγμό και γυρνάς κατευθείαν στο λεξικό του Μπαμπινιώτη αλλά κι εκεί δεν στέκεσαι τυχερός... Λες, δεν μπορεί, το internet είναι η λύση, αλλά μέχρι να το καταλάβεις πώς λειτουργεί, αναπολώντας τα χρόνια σου στα φροντιστήρια για proficiency, εκείνοι σου’ χουν φύγει με τα χίλια. Και σου τη δίνει! Αυτοί πώς μπορούν και αντιλαμβάνονται σαν υπερβατικές οντότητες και εγώ σαράντα χρόνια φούρναρης δεν μπορώ; Μήπως είμαι βλάκας; Δεν βαριέσαι... Κρίσεις αυτοεκτίμησης και ελέγχου ΙQ ουκ ολίγες, αλλά έτσι είναι οι νέοι: σου τη φυλάνε λες και σου την έχουν στημένη και πριν προλάβεις να τους σπάσεις τον κώδικα έχουν πάει σε άλλον!

Λοιπόν μετά από τόσα χρόνια στην επικοινωνία έφτασα να πω ότι με τους νέους ένα κατάλαβα: "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα". Και πόσα έχω να δω ακόμα δηλαδή... Μέχρι που ένα βράδυ, διαβάζοντας ένα παραμύθι στην κόρη μου είδα φως. Σαν να ήρθε η θεία επιφοίτηση! Ναι! Οι νέοι είναι εδώ. Είναι δίπλα μας. Είναι τα γεννήματά μας. Είναι τα παιδιά μας. Και είναι νέοι γεμάτοι αγωνία και λαχτάρα για το άγνωστο, το καινούργιο, που, σαν τις μέλισσες πετάνε από δω κι από εκεί και συλλέγουν εμπειρίες. Αλλά σε τι διαφέρουν από τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε νεολαίας; Της νεολαίας του 1920, ή του 1950 ή του 1980; Ή όποιας νεολαίας, που γεμάτη αδρεναλίνη κινείται διαολεμένα γρήγορα για να μη χάσει έστω κι ένα λεπτό εμπειρίας και γίνει αντιληπτή από το κατεστημένο; Το προφίλ του νέου ανθρώπου, είναι παντού και πάντα ίδιο...

Αλλά υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά... Μέσα στη μεγάλη αντίδραση και την ακόμα μεγαλύτερη δράση, για ένα πράγμα ζουν τα νέα παιδιά μέχρι να φτιάξουν τον δικό τους βηματισμό στη ζωή.... για την ΑΠΟΔΟΧΗ... Μάλιστα. Αυτή είναι η μαγική λέξη... Μάλιστα! Γι' αυτήν δεν αγωνιζόμαστε όλοι ως νέοι; Για την αποδοχή της μάνας, του δασκάλου, του καθηγητή, του φίλου, του εραστή...

Κι εκεί κατάλαβα περισσότερα... Δεν χρειάζεται να ξέρω... Δεν χρειάζεται να μάθω... Χρειάζεται απλώς να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω αυτό που ξέρουν οι ίδιοι και για το οποίο τους γουστάρουμε πολύ. Σας μπέρδεψα; Είναι απλό. Βάλτε τον εαυτό σας ως γονιό με παιδί μωρό. Δεν μαθαίνατε ξένες γλώσσες και φουσκώνατε σαν παγώνι... Αγκού, νάνι, άτα.
Παιδιά σε εφηβεία... Πόσες μάνες δεν παριστάνουν τα κοριτσόπουλα που τόσο φυσικά αντιλαμβάνονται τα φλερτ λες και τα ζουν κάθε μέρα; Δεν μπορεί... ελάτε παραδεχτείτε το: δεν είμαστε λίγοι αυτοί που για να πλησιάσουμε τα παιδιά μας μιλήσαμε στη δική τους γλώσσα έχοντας a priori υπογράψει μαζί τους έναν κώδικα αποδοχής... Και τότε απλοποιήθηκαν όλα....

Aμ δε... Όσοι πιστοί προσέλθετε σε αμειβόμενο σεμινάριο.. Αλλά νομίζω ότι με πιάσατε.. έτσι δεν είναι;


Αναστασία Δημητρίου
Corporate Communication & Business Development Director του ΟΜΙΛΟΥ ΑΚΜΗ