GOSSIP: When words have the power

Ο ορισμός λέει: «κουτσομπολιό είναι να μιλάς για κάποιον όταν αυτός απουσιάζει». Όμως, το να μιλάς για κάποιον είναι τόσο συνηθισμένο που ο καθένας μπορεί να γίνει κουτσομπόλης, χωρίς μάλιστα να το αντιληφθεί ή να το θέλει. Όμως οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Όλο και κάποιος «αδειάζει» ένα νέο στο αυτί μας, σχεδόν καθημερινά. Και το μυστικό, δίνει άλλη διάσταση στην πληροφορία. Ριζωμένο στα γονίδια μας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην την αναμεταδώσουμε, πόσο μάλλον αν είναι ζουμερή. Όχι για τη διαστρέβλωσή της αλλά για το SHARING!

Το «κουτσομπολεύειν» όμως έχει έναν κοντινό συγγενή, πιο αθώο. Το «σχολιασμό». Έτσι μπορείς να διαβιβάζεις πληροφορίες, σε συνάρτηση με την εμπειρία σου, χωρίς τύψεις. Μπορεί να πετύχεις τον Σάκηηη στο Μαγειρείο, ένα γνωστό σου που αγοράζει Cialis, μία φίλη που -επιτέλους- κοιμάται ήσυχη με ΝΟΥΝΟΥ. Μπορείς άφοβα να ανοίξεις ένα πηγαδάκι για το Biosilk που κάνει τα μαλλιά μεταξένια, για την καντίνα με τις ληγμένες Coca-cola, για το κομμωτήριο με την κακόγουστη διακόσμιση και τα απίστευτα coupes de cheveux με μόνο 10 ευρώ. Το μοιράστηκα με πολλές και ΤΩΡΑ δεν βρίσκω πότε ραντεβού. Δεν ξέρω γιατί το πήρα πάνω μου, είμαι όμως σίγουρη ότι έκανα μία ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ με μηδέν κέρδος για μένα και μηδέν κόστος για την κυρία Αγάπη, Με Τεράστια Επιτυχία.

Η από-στόμα-σε-στόμα διάδοση φαίνεται να λειτουργεί όλο και περισσότερο στις μέρες μας. Και αφού διανύουμε μια εποχή γενικευμένων πιέσεων, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να ανοίγουμε λίγο περισσότερο το στόμα μας.

Copywriter

Ειρήνη Γαρυφαλλίδου

Χιούμορ διαθέτετε;

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, στην παιδική μάλλον ηλικία, είχα δει μια ταινία στην οποία ένας σκηνοθέτης θέλοντας να γυρίσει μία πολύ σημαντική ταινία που θα άφηνε εποχή, μία ταινία βαριά, μία ταινία προβληματισμού, μία ταινία που θα έμενε στην ιστορία. Μπήκε στη φυλακή θέλοντας να μελετήσει τους τροφίμους και να εμπνευστεί από τις συνθήκες της ζωής τους ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει το βαρύγδουπο έργο του... Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει να γυρίσει μία ξεκαρδιστική κωμωδία.

Γιατί;

Γιατί συμπέρανε με όλα όσα είδε στη φυλακή, ότι ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα που αυτό που χρειάζεται δεν είναι βαρύγδουπα μηνύματα, αλλά κάτι που θα τον κάνει να ξεχαστεί, να χαρεί, να γελάσει.

Νομίζω ότι τώρα πλέον που μεγάλωσα συμφωνώ με το ρεζουμέ της υποθέσεως, πράγματι, όλοι μας, λίγο ή πολύ, με τα προσωπικά προβλήματα και αδιέξοδά μας έχουμε ανάγκη διασκεδάσεως, ξεγνοιασιάς, ακόμα κι αν αυτή διαρκεί μόλις μερικά δευτερόλεπτα....

Βέβαια το χιούμορ είναι μια μάλλον προσωπική υπόθεση, υπάρχουν είδη και διαβαθμίσεις, δεν είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να διασκεδάζει και να γελά με τα ίδια πράγματα, αλλά κάποιες φορές υπάρχουν αστεία γεγονότα-καταστάσεις-ατάκες που μπορούν να κερδίσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνονται.

Έτσι λοιπόν σ' αυτή τη λογική πολλές φορές κινούνται και πολλές διαφημίσεις. Από την εποχή που ο Χάρρυ Κλυν μεσουρανούσε και από παλιότερα ίσως γυρίζονται σποτάκια που είναι ή προσπαθούν να είναι αστεία και είναι πραγματικότητα ότι αυτά που τα καταφέρνουν, κερδίζουν τις εντυπώσεις, κερδίζουν αναγνωρισιμότητα και πάνω απ όλα συζητιούνται μεταξύ μας (και όταν λέω μας δεν εννοώ τους διαφημιστές αλλά το ευρύ καταναλωτικό κοινό), οι ατάκες τους χρησιμοποιούνται στον καθημερινό μας λόγο και επίσης δεν αλλάζουμε κανάλι όταν εμφανίζονται στις οθόνες μας αλλά αντιθέτως αδημονούμε να τα ξαναδούμε αρκετές φορές.

Από τα «Φουντούνια» λοιπόν της δεκαετίας του 80 μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλά πετυχημένα παραδείγματα ξεκαρδιστικών σποτ τα οποία έμειναν στη μνήμη μας, υπενθυμίζοντάς μας ακαριαία και την εταιρία που διαφήμιζαν. Είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή για να μείνει η μάρκα στο μυαλό του καταναλωτή ανά πάσα στιγμή.

Βέβαια - όπως και το οτιδήποτε - το χιούμορ δεν αποτελεί πανάκεια για ένα διαφημιζόμενο προϊόν ή μάρκα. Εκ των πραγμάτων δεν γίνεται όλα τα προϊόντα να είναι δυνατόν να διαφημιστούν με μια χιουμοριστική διάθεση. Πέραν αυτού όμως συμβαίνει και ένα άλλο μάλλον άσχημο φαινόμενο - αυτό της επανάληψης και της -κακής συνήθως- αντιγραφής. Όταν κάτι πετυχαίνει τόσο πολύ ώστε να συζητιέται σε ευρεία φάση τότε θεωρείται μόδα και αρχίζουν τα παρατράγουδα... Για παράδειγμα κάποια στιγμή στο παρελθόν βγήκε ένα σποτάκι με γριούλες το οποίο πραγματικά ήταν πολύ πετυχημένο, πολύ αστείο, πολύ έξυπνο και πολύ καλογυρισμένο. Ο κόσμος ξετρελάθηκε, άρχισε να συζητιέται στις παρέες, οι ατάκες και οι εκφράσεις του έγιναν καθημερινότητα... και ξαφνικά γέμισε ο τόπος με γριούλες στην τηλεόραση, γριούλες να λένε κρύα αστεία, γριούλες με μια επαρχιώτικη προφορά να προσπαθούν να σε κάνουν να γελάσεις... αλλά να μη γελάς, να ψάχνεις απεγνωσμένα το τηλεκοντρόλ για να το σβήσεις το ρημάδι. Έτσι ακόμα και οι αρχικές, εξαιρετικές γριούλες κούρασαν, «κάηκαν».

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη χρήση κωμικών ηθοποιών που έκαναν θραύση σε κάποιο σήριαλ, εκτός του ότι μετά από 2-3 διαφορετικές διαφημίσεις κουράζεσαι να ακούς την ίδια φωνή, μόνο η φωνή και το ταλέντο δεν φτάνουν. Χρειάζεται και έξυπνο κείμενο, έξυπνη σκηνοθεσία κ.λπ. Πόσες φορές είδαμε ταλέντα που λατρέψαμε όπως αυτό της Θεοπούλας του Παρά Πέντε να αναλώνονται σε ανόητα διαφημιστικά σποτάκια και αντί να γελάμε να αισθανόμαστε αμηχανία...

Βέβαια τίποτα πλέον δεν είναι παρθενογένεση, όλα εμπνέονται από κάπου και είναι λογικό σε κάποιο σημείο να αντιγράφουμε στοιχεία από κάτι που προϋπάρχει. Αυτό δεν είναι κακό, γίνεται κακό όταν αυτό γίνεται ασύστολα, απρόσεχτα και κυρίως χωρίς έμπνευση. Κακά τα ψέματα. Το χιούμορ για να κερδίσει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων πρέπει να είναι εμπνευσμένο - μεσοβέζικες λύσεις σε μια σχεδόν καθολική αποδοχή ενός χιουμοριστικού προϊόντος δεν υπάρχουν, είναι κακέκτυπα και δεν προκαλούν το γέλιο αλλά την ανία και ίσως και τον εκνευρισμό. Οπότε η χρήση του χιούμορ, όπως και άλλων στοιχείων που στοχεύουν στο συναίσθημα πρέπει να είναι προσεκτική κι εμπνευσμένη, αν όχι, από όπλο επιτυχίας γίνεται καταστροφικό μπούμερανγκ ανίας και αμηχανίας.

Θοδωρής Τσοκανής

Sex, love and ads for all.

"O έρωτας είναι κάτι που ανακάλυψαν οι διαφημιστές, για να πουλάνε καλσόν”. Κυνικό, μηδενιστικό αλλά πραγματικό, σύμφωνα με τον μπαμπά της ατάκας Don Draper, fictional χαρακτήρα και ενσαρκωτή του Νέοϋρκέζικου [ad]dream των ‘60s.

Πέραν της υπερβολής, εκείνο που μπορούμε να θεωρήσουμε αναμφισβήτητο είναι η εκμετάλλευση και από το χώρο της διαφήμισης του πανίσχυρου ερωτικού-σεξουαλικού ενστίκτου.

Εντάξει, το σεξ και ο έρωτας πουλάνε. Πουλάνε είπες;;; Γρήγορα, ρίχτα στη διαφήμιση να πουλήσουμε κανά γιαούρτι. Δεν πειράζει που έχει πέτσα, αν βάλουμε μια ωραία ορχηστρική μουσική, βράχια, θάλασσες, αγόρι και κορίτσι, τα σεντόνια θα το αγαπήσουν.

Αρώματα και αλκοολούχα ποτά στηρίζουν την επικοινωνία τους στον έρωτα και στον xxx-factor για προφανείς λόγους. Τσίχλες, θερμάστρες, σοκολάτες, παγωτά, εκτυπωτές, αλυσίδες fast food από την άλλη, πασχίζουν για το attention grasping με τα ίδια όπλα, άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες όχι. Μετά από τόσα χρόνια όμως, όταν όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο κόλπο, πόσο μπορεί πια αυτό να τραβήξει την προσοχή; Μήπως έχει γίνει λίγο επαναλαμβανόμενο; Βαρετό; Προχθεσινά νέα; Μήπως να το παρατήσουμε, να το ονομάσουμε ιστορία, να βρούμε κάτι άλλο;

Όχι.

Το σεξ, η αγάπη, η έλξη, ο έρωτας είναι θεμέλια του θυμικού και δε ρωτάνε, υπάρχουν. Είναι ένστικτα και αυτά δεν μπορείς να τα ξεριζώσεις. Όσοι έχουν καταφέρει να τα ελέγξουν είναι μειοψηφία. Και η διαφήμιση, τη μειοψηφία, δεν την αγάπησε ποτέ.

διαφήμιση

Κώστας Λουκαδάκος
Copywriter