Ο Φοίβος που μας αξίζει.

Πριν μερικούς μήνες, μια ωραία μέρα (ή μάλλον νύχτα) ακούστηκε σε διαφήμιση Cosmote το I'd love to change the world των Ten Years After, κομμάτι του 1971, από τα ωραιότερα rock classics που μπορεί να ακούσει κανείς. Οσοι ακούτε ράδιο (I don't) θα θυμάστε το τι έγινε σε όλους τους mainstream ή μη σταθμούς που ξαφνικά ανακαλύψαν τη φωτιά!

Σας καταλαβαίνω guys, είναι ένας άγνωστος κόσμος για σας.

Σε μια χώρα που τα τελευταία 30 χρόνια στα ραδιόφωνα ισχύει ο νόμος του playlist, που ο Νταλάρας , ο Φοίβος και η Βίσση είναι απαραίτητοι στα μέσα (αλήθεια είναι?) όσο το νερό για τους ανθρώπους, και οτιδήποτε ξεφεύγει από τα ψόφια και άγευστα μουσικά σκουπίδια των 6 μηνών διάρκειας ζωής αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν κάτι εξωτικό, δε μου φαίνεται περίεργο που μόλις ο κόσμος έρθει σε επαφή με ένα κομμάτι της rock (ή της hard rock) ιστορίας, κάτι ξυπνάει μέσα του. Ξαφνικά ενδιαφέρεται για το διαφορετικό, το αγκαλιάζει και το αποδέχεται χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί, μόνο και μόνο γιατί του μίλησε με ασυνήθιστα ζεστό τρόπο.

Η rock (αλλά και η hard rock) μουσική κλείνει μέσα της απίστευτη ενέργεια, ένταση, αλλά συναισθήματα, εκπέμποντας στον ακροατή μια ζεστασιά που τη συναντάμε σε πολύ λίγα μουσικά ρεύματα (τα ποπ των 80ς ίσως είναι ένα από αυτά) και έχει το προσόν να μιλάει πολύ πιο άμεσα στην καρδιά σε σχέση με τους "ανταγωνιστές" της. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους που αν τους πιάσω τώρα θα φτάσω στο επόμενο blog, οπότε... άλλη φορά.

Από την άλλη μεριά, η διαφήμιση τα τελευταία χρόνια, στο συγκεκριμένο κομμάτι, έχει κατακλυσθεί από μια χλιαρή και μονότονη chill out - lounge αισθητική η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να χαιδεύει αυτιά τόσο αδιάφορα σε σημείο να αποτυγχάνει να λειτουργήσει καλά σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα ανούσιο μουσικό "χαλί". Η διασκέδαση που προσφέρει για τα λίγα δευτερόλεπτα που ακούγεται είναι ανύπαρκτη, η (α)δυνατότητα απομνημόνευσής του σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα όρια του Alzheimer και εν τέλει αποδυναμώνεται αφάνταστα το ακουστικό μέρος του ίδιου του μέσου.

Κατανοώ την ανάγκη ύπαρξης ενός Gummy Bear και τους σκοπούς που εξυπηρετεί όπως εκτιμώ εμπνευσμένες προσεγγίσεις τύπου "Σήμα-Καμπάνα" που δημιουργούν από μόνες τους "ρεύμα" στο κοινό. Αυτό που δεν αντέχω είναι η εμμονή στο ταλέντο (το ποιο?) π.χ. του Χατζηγιάννη που ντύνει τοοόσο γλυκερά τα TVCs όσο πραγματικά μας αξίζει. Έλεος! με όλους αυτούς τους ατάλαντους που τους θεοποιούμε σε 2 εβδομάδες αλλά η μόνη ουσιαστική συνεισφορά τους στη μουσική και στην κοινωνία είναι όταν τα CD τους πηγαίνουν για ανακύκλωση. Φτάνει και με όλους αυτούς που όντες ακόμα πιο ατάλαντοι προσπαθούν να αντιγράψουν τα είδωλά τους μπροστά σε κριτικούς - κατίνες που δεν θα έπρεπε να μιλάνε ούτε σε κωφάλαλα τούβλα ανακυκλώνοντας καψουροτσιφτετέλια και θρήνους για χαμένες αγάπες, αποκλειστικά και μόνο!

Φυσικά και δεν λέω ότι μια rock αισθητική ταιριάζει παντού ή λειτουργεί σωστά σε κάθε περίπτωση. Αυτό που λέω είναι ότι η μουσική για τη διαφήμιση είναι ένα πολύ δυνατό "εργαλείο" που όμως πολύ απλά, όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα εργαλεία (και μηχανήματα) που έχουμε στα χέρια μας, δεν μαθαίνουμε ποτέ να χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητές του.

Σε μία αγορά που υπολειτουργεί και σε παγωμένες ψυχολογίες που θέλουν να ζεσταθούν με κάποιο τρόπο, όποιος νομίζει πως με κλινική και χλιαρή ακουστική προσέγγιση θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, μάλλον θα περιμένει για πολύ ακόμα. Αντί η διαφήμιση να "ερεθίσει" και να οδηγήσει το κοινό εκεί που θέλει, οδηγείται από μόνη της στην αδιαφορία, φοβούμενη μήπως ενοχλήσει μερικά αυτιά, την ώρα που όλος ο κόσμος είναι σαν μια χύτρα που βράζει χωρίς βαλβίδα ασφαλείας. Αλλά ξέχασα, δεν έχει βγει ακόμα διαφήμιση για αυτό...

"Don't mistake lack of talent for genius"

Pete Steele 4 Ιανουαρίου 1962 – 14 Απριλίου 2010

Πάνος Ματθαιογιάννης