Φαβορί ή αουτσάιντερ;

Κλασικό το δίλημμα, αλλά πάντα επίκαιρο και με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Μαρίας Μπεκατώρου και της πορείας της στο just the 2 of us του MEGA.

Ποιος το περίμενε ότι μια άφωνη παρουσιάστρια trash πρωινάδικου θα κατάφερνε το τηλεοπτικό κοινό να τη στείλει με την ψήφο του στο μεγάλο τελικό; Ποιος το περίμενε ότι η ξανθιά καπάτσα μέσα σε λίγες εβδομάδες από την αφάνεια του πλατό των Τζιτζιφιών -όπου τα μεγαλύτερα νούμερα που έχει γνωρίσει η εκπομπή της είναι οι ίδιοι της οι καλεσμένοι- θα περνούσε σε εξώφυλλα και σαλόνια περιοδικών, κοντινά πλάνα και πολυθρόνες mainstream εκπομπών, και συζητήσεις παρεών;

Τι κρύβεται όμως πίσω από όλο αυτό; Η εύκολη απάντηση ότι το trash πάντα πουλάει ή ότι η «τελειότητα» έχει αρχίσει να μας τη σπάει;

Μήπως τελικά ο κόσμος έχει βαρεθεί τις τηλεοπτικές γκομενάρες του καναπέος με το φιλήδονο μειδίαμα του κολλαγόνου και τους επιτυχημένους επιβήτορες των media με το αυτάρεσκο χαμόγελο της λεύκανσης; Όλοι τους χαρισματικοί και πολυτάλαντοι, ξέρουν να τα κάνουν όλα τέλεια. Όλοι τους διάγουν βίο ευτυχή και ντιζαϊνάτο. Ξυπνάνε πάντα κούκλοι και ευδιάθετοι μες στα σατέν σεντόνια των life style φωτορομάντζων, τρώνε μόνο sushi και δε ρεύονται, μοσχοβολάνε Gucci και ποτέ δεν πέρδονται.

Μήπως τελικά ο κόσμος παίρνει την εκδίκησή του απέναντι στο εγχώριο σταρ σύστεμ (γραμμένο στα ελληνικά αποτυπώνει όλη τη βλαχιά) με μια ψήφο διαμαρτυρίας σε μια αντιστάρ; Μια εργαζόμενη γυναίκα με σάρκα και οστά -χωρίς να παρεμβάλλονται επιθέματα σιλικόνης- που απλά τυχαίνει να εργάζεται on camera. Μια ακομπλεξάριστη τηλεπερσόνα που έχει τη συναίσθηση ότι δεν επιτελεί κάνα σπουδαίο έργο και απλά επενδύει στην αυθεντικότητα, την καπατσοσύνη και την αμεσότητά της. Ντύνεται, βάφεται και χτενίζεται για την εκπομπή της σαν να πρόκειται να πεταχτεί στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς ή στην καλύτερη περίπτωση σαν να πηγαίνει επίσκεψη σε κάποια θεία στην Κυψέλη. Αυτοσαρκάζεται και τσαλακώνεται, δέχεται να γίνει ο περίγελος της ομήγυρης αν αυτό μας κάνει όλους να νιώσουμε πιο καλά. Δεν το παίζει έξυπνη ή χαρισματική, δεν το παίζει sexy, δεν έχει καβαλήσει κανένα καλάμι και αυτό την κάνει πιο προσιτή, πιο φθαρτή, πιο ανθρώπινη.

Προσωπικά δεν είμαι λάτρης του trash. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την ομολογουμένως συμπαθέστατη Μαρία Μπεκατώρου ως κάποιου είδους πρότυπο. Αλλά μέχρι τα media να αρχίσουν να προβάλλουν πραγματικά πρότυπα, μπορώ να της αναγνωρίσω το γεγονός ότι δεν προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Μέχρι λοιπόν φαβορί να γίνει η ουσία, εγώ θα ψηφίζω αουτσάιντερ!

Δημήτρης Σπηλιώτης

Creative Director

Ο Φοίβος που μας αξίζει.

Πριν μερικούς μήνες, μια ωραία μέρα (ή μάλλον νύχτα) ακούστηκε σε διαφήμιση Cosmote το I'd love to change the world των Ten Years After, κομμάτι του 1971, από τα ωραιότερα rock classics που μπορεί να ακούσει κανείς. Οσοι ακούτε ράδιο (I don't) θα θυμάστε το τι έγινε σε όλους τους mainstream ή μη σταθμούς που ξαφνικά ανακαλύψαν τη φωτιά!

Σας καταλαβαίνω guys, είναι ένας άγνωστος κόσμος για σας.

Σε μια χώρα που τα τελευταία 30 χρόνια στα ραδιόφωνα ισχύει ο νόμος του playlist, που ο Νταλάρας , ο Φοίβος και η Βίσση είναι απαραίτητοι στα μέσα (αλήθεια είναι?) όσο το νερό για τους ανθρώπους, και οτιδήποτε ξεφεύγει από τα ψόφια και άγευστα μουσικά σκουπίδια των 6 μηνών διάρκειας ζωής αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν κάτι εξωτικό, δε μου φαίνεται περίεργο που μόλις ο κόσμος έρθει σε επαφή με ένα κομμάτι της rock (ή της hard rock) ιστορίας, κάτι ξυπνάει μέσα του. Ξαφνικά ενδιαφέρεται για το διαφορετικό, το αγκαλιάζει και το αποδέχεται χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί, μόνο και μόνο γιατί του μίλησε με ασυνήθιστα ζεστό τρόπο.

Η rock (αλλά και η hard rock) μουσική κλείνει μέσα της απίστευτη ενέργεια, ένταση, αλλά συναισθήματα, εκπέμποντας στον ακροατή μια ζεστασιά που τη συναντάμε σε πολύ λίγα μουσικά ρεύματα (τα ποπ των 80ς ίσως είναι ένα από αυτά) και έχει το προσόν να μιλάει πολύ πιο άμεσα στην καρδιά σε σχέση με τους "ανταγωνιστές" της. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους που αν τους πιάσω τώρα θα φτάσω στο επόμενο blog, οπότε... άλλη φορά.

Από την άλλη μεριά, η διαφήμιση τα τελευταία χρόνια, στο συγκεκριμένο κομμάτι, έχει κατακλυσθεί από μια χλιαρή και μονότονη chill out - lounge αισθητική η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να χαιδεύει αυτιά τόσο αδιάφορα σε σημείο να αποτυγχάνει να λειτουργήσει καλά σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα ανούσιο μουσικό "χαλί". Η διασκέδαση που προσφέρει για τα λίγα δευτερόλεπτα που ακούγεται είναι ανύπαρκτη, η (α)δυνατότητα απομνημόνευσής του σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα όρια του Alzheimer και εν τέλει αποδυναμώνεται αφάνταστα το ακουστικό μέρος του ίδιου του μέσου.

Κατανοώ την ανάγκη ύπαρξης ενός Gummy Bear και τους σκοπούς που εξυπηρετεί όπως εκτιμώ εμπνευσμένες προσεγγίσεις τύπου "Σήμα-Καμπάνα" που δημιουργούν από μόνες τους "ρεύμα" στο κοινό. Αυτό που δεν αντέχω είναι η εμμονή στο ταλέντο (το ποιο?) π.χ. του Χατζηγιάννη που ντύνει τοοόσο γλυκερά τα TVCs όσο πραγματικά μας αξίζει. Έλεος! με όλους αυτούς τους ατάλαντους που τους θεοποιούμε σε 2 εβδομάδες αλλά η μόνη ουσιαστική συνεισφορά τους στη μουσική και στην κοινωνία είναι όταν τα CD τους πηγαίνουν για ανακύκλωση. Φτάνει και με όλους αυτούς που όντες ακόμα πιο ατάλαντοι προσπαθούν να αντιγράψουν τα είδωλά τους μπροστά σε κριτικούς - κατίνες που δεν θα έπρεπε να μιλάνε ούτε σε κωφάλαλα τούβλα ανακυκλώνοντας καψουροτσιφτετέλια και θρήνους για χαμένες αγάπες, αποκλειστικά και μόνο!

Φυσικά και δεν λέω ότι μια rock αισθητική ταιριάζει παντού ή λειτουργεί σωστά σε κάθε περίπτωση. Αυτό που λέω είναι ότι η μουσική για τη διαφήμιση είναι ένα πολύ δυνατό "εργαλείο" που όμως πολύ απλά, όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα εργαλεία (και μηχανήματα) που έχουμε στα χέρια μας, δεν μαθαίνουμε ποτέ να χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητές του.

Σε μία αγορά που υπολειτουργεί και σε παγωμένες ψυχολογίες που θέλουν να ζεσταθούν με κάποιο τρόπο, όποιος νομίζει πως με κλινική και χλιαρή ακουστική προσέγγιση θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, μάλλον θα περιμένει για πολύ ακόμα. Αντί η διαφήμιση να "ερεθίσει" και να οδηγήσει το κοινό εκεί που θέλει, οδηγείται από μόνη της στην αδιαφορία, φοβούμενη μήπως ενοχλήσει μερικά αυτιά, την ώρα που όλος ο κόσμος είναι σαν μια χύτρα που βράζει χωρίς βαλβίδα ασφαλείας. Αλλά ξέχασα, δεν έχει βγει ακόμα διαφήμιση για αυτό...

"Don't mistake lack of talent for genius"

Pete Steele 4 Ιανουαρίου 1962 – 14 Απριλίου 2010

Πάνος Ματθαιογιάννης

«Μεθεόρτια Μελαγχολία;»

Οι γιορτές τελείωσαν, το ίδιο και οι προσκλήσεις για δείπνα και συναντήσεις και η άδεια που πήραμε από τη δουλειά, τελείωσε κι αυτή. Τα κεφάλια μέσα! Όλοι γυρίζουμε στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής μας, ίσως με μια αδιόρατη μελαγχολία να μας κατακλύζει και με ένα κενό που μας κάνει να νιώθουμε “κάπως”, αδυνατώντας να εντοπίσουμε την αιτία της αδιαθεσίας μας. Oι διαφημίσεις με πρωταγωνιστή τον Άγιο Βασίλη σταμάτησαν, τα πολύχρωμα λαμπάκια στα μπαλκόνια έσβησαν, η γειτονιά έγινε πάλι μουντή και αδιάφορη, οι κάδοι σκουπιδιών γέμισαν με σκισμένα περιτυλίγματα δώρων και κλαδιά από χριστουγεννιάτικα δέντρα.

«Μεθεόρτια Μελαγχολία» είναι η διάγνωση των ειδικών!
Όλη αυτή η φανταχτερή χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα φεύγει αφήνοντας ένα απύθμενο κενό στη διάθεση όλων μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που νιώθουν έτσι. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους του Yale, όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την «Μεθεόρτια Μελαγχολία». Το τμήμα έρευνας της κλινικής του Yale για την κατάθλιψη, αναφέρει ότι η «Μεθεόρτια Μελαγχολία» είναι αναμενόμενη σε όλους τους ανθρώπους και σε όλο τον κόσμο. Και παρά το γεγονός ότι πολλοί έχουν μελαγχολική διάθεση και κατά την περίοδο των εορτών, ο μεθεόρτιος τύπος είναι ένα κοινό φαινόμενο που μας πλήττει συχνότερα, ιδιαίτερα τις τρεις πρώτες εβδομάδες που ακολουθούν. Αρκετές πανεπιστημιακές μελέτες αποκαλύπτουν την ελάττωση της συναισθηματικής ικανοποίησης μετά τις γιορτές.


Τι μπορούμε να κάνουμε;

Kαταρχήν να Hρεμήσουμε! Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Απλά ήταν το τέλος του χρόνου!
Ένας άλλος φρέσκος, ολοκαίνουριος και πολλά... υποσχόμενος χρόνος, μόλις ξεκινάει.

Ας κάνουμε έναν Aπολογισμό. Aς εντοπίσουμε τις αξιόλογες στιγμές της περασμένης χρονιάς, αντί να μελαγχολούμε. Aς καταγράψουμε τι κερδίσαμε και τι μάθαμε τη χρονιά που πέρασε. Ακόμη και αν χάσαμε κάτι, υπάρχει ένα μάθημα που κερδίσαμε από αυτό. Μην ξεχνάμε πως υπάρχει πάντα η θετική πλευρά, αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να την ανακαλύψουμε.

Aς βάλουμε Nέους Στόχους συγκεκριμένoυς και μετρήσιμους για τον καινούριο χρόνο που μας περιμένει και ας μην τον αφήσουμε να μας ξεφύγει έτσι απροβλημάτιστα! Aς του δώσουμε αρμοδιότητες.
Μήπως είναι καιρός να χάσουμε τα ένα - δυο κιλάκια που αποκτήσαμε στις γιορτές, να ξεκουράσουμε την πιστωτική μας κάρτα μετά τα καταναλωτικά όργια που, πολλοί από εμάς, την υποχρεώσαμε να υποστεί;
Φυσικά υπάρχουν και σοβαρότεροι στόχοι, σημασία όμως έχει να τους βάλουμε.

Aς Αποτοξινωθούμε! Για ένα περίεργο και ακατανόητο λόγο οι γιορτές είναι συνυφασμένες με ένα ατέλειωτο μπαράζ υπερβολών που εξαντλούν τον οργανισμό. Με άλλα λόγια είναι «το πανηγύρι της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων» δεμένο με αλκοόλ και πολύ αϋπνία. Aς βοηθήσουμε τον οργανισμό μας να συνέλθει σύντομα, για να μην γίνουμε «η χαρά του καρδιολόγου».

Ας περάσουμε στη Δράση παίρνοντας τη ζωή και την καινούρια χρονιά στα χέρια μας! Ίσως να μην είναι η καλύτερη χρονιά της ζωής μας, όμως αν δεν την κυνηγήσουμε, τότε σίγουρα δε θα είναι.

Σίγουρα δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές με μαγικά συστατικά που να λύνουν τα προβλήματα. Μπορούν, όμως να βελτιώσουν αρκετά τις συνθήκες.
Αν τίποτε από τα παραπάνω δεν μας βοηθάει, τότε ας κάνουμε υπομονή...
Από έγκυρη πηγή πληροφορήθηκα ότι οι Γιορτές θα έρθουν και πάλι του χρόνου!


Μέχρι τότε...
Καλή, Δημιουργική Χρονιά με ΥΓΕΙΑ & Αισιοδοξία!!!

Kαίτη Χρυσανθακοπούλου
Senior Graphic Designer


Πηγές
* business woman
* PEP Web - The Psychology of the Festival of Christmas

H ενηλικίωση

Πολύ το απολαμβάνω!

Μέσα σε αυτό το χρόνο, ενηλικιώνομαι ΑΔΕΛικά. Θα κλείσω -με ένα μικρό διάλειμμα- 21 χρόνια!

Πώς πέρασαν 20 χρόνια! Μια ανάσα!!!

Σαν χθες ξεκίνησα, σαν σήμερα ξημέρωσε η δεύτερη μέρα.

Κανονικά, η φυσιολογική εξέλιξη, είναι ότι, θα έπρεπε να "μεγαλώσω" αλλά, αυτή η δουλειά, μου δίνει απίστευτη νεανική ενέργεια. Την νιώθω. Την ζω. Την εισπράττω.

Κέφι να το πω; Σίγουρα!

Ενδιαφέροντα; Οπωσδήποτε!

Νέες εμπειρίες; Καθημερινά!

Ανακαλύψεις; Και τι δεν είδαν τα μάτια μου!

Γνωριμίες; Για άλλη μια ζωή να έχεις.

Απολογισμός; Από όλα έχει ο μπαξές.

Η ζωή, στο χώρο της Διαφήμισης, έγινε τρόπος ζωής. Τον κουβαλάς και σπίτι σου. Στην προσωπική σου ζωή, στις προσωπικές σου σχέσεις. Μαθαίνεις να σκέφτεσαι, να λειτουργείς και να πράττεις διαφορετικά. Ευέλικτα, γρήγορα, αποτελεσματικά, αληθινά και πάνω από όλα, ομαδικά.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, ο χώρος αυτός, σε κάνει να νιώθεις ότι είναι σαν να κρατάει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου στα χέρια του.

Άλλες φορές νομίζω ότι, σχεδόν τίποτε δεν υπάρχει έξω από τη Διαφήμιση.

Άμα το σκεφτείς, όλη η ζωή, μία μικρή ταινία...αφού η ίδια η ζωή είναι ύλη και ψυχή.

Η ύλη χρειάζεται τη διαφήμιση και η ψυχή έρχεται για να την υλοποιήσει.

Είναι αλυσίδα. Βάζεις λοιπόν ψυχή και βγαίνει η ιδέα. Πόσο πολύ και πόσες πολλές φορές, έχω θαυμάσει τα αποτελέσματα αυτής της σπουδαίας σύμπραξης.

Όπου και αν εργάζεσαι σε αυτό το χώρο, νιώθεις και συ ένα μικρό κομματάκι σε αυτή τη σύμπραξη ύλης και ψυχής. Είναι αυτό που κάνει τη διαφορά, στον δικό μας κόσμο.

Ποτέ δεν θα το συνηθίσω. Γιατί είναι ένας χώρος, που ποτέ, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και όλα συνέχεια σε εγρήγορση.

Μέχρι και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, ενθουσιάζομαι το ίδιο πολύ με το περιβάλλον αυτό.

Φιλοσοφίες; Ίσως

Αλήθεια; Σίγουρα!

Κάπως έτσι, μπερδεύονται ζωή και εργασία. Μια μπάλα.

Άντε μετά να βαρεθείς, οπότε και να μεγαλώσεις. Ωριμάζεις ναι και μάλιστα πολύ.

Δεν μεγαλώνεις όμως.

Βίκυ Παπαβασιλείου

Traffic Manager