Όντως, όταν λέμε βάλε τον «εικοσιπεντάρη» σαφώς εννοούμε τον ευρυγώνιο που «κοιτάζει» το θέμα του με ανοιχτή «ματιά-γωνία», ενώ ο πενηντάρης είναι ο φακός από το οποίο ξεκινούν οι φακοί που «βλέπουν» το θέμα τους με κλειστή γωνία.
Όμως τα πράγματα ούτε απλά είναι, ούτε έχω καμία διάθεση να κάνω μαθήματα οπτικής από το blog. Το αντίθετο μάλιστα. Επιθυμία μου είναι να σας εμπιστευτώ μερικές σκέψεις σε σχέση με τη δουλειά, το «χώρο» και τη σχέση του σκηνοθέτη, πως σκέφτεται και λειτουργεί διαχρονικά, στα ύποπτα λημέρια της Άγιας αυτής Πόρνης, που τη λέμε: «Διαφήμιση».
Το 25 και το 50 στον τίτλο του άρθρου δεν εκφράζουν εστιακές αποστάσεις:
Εκφράζουν την μέση ηλικία των σκηνοθετών που χρησιμοποιούν αυτούς τους φακούς για να τραβήξουν τα πλάνα τους.
Η ζωή κάθε σκηνοθέτη είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο φακούς: Τον ευρυγώνιο και τον τηλέφακο. Όταν είσαι πιτσιρικάς και ξεκινάς την καριέρα σου χρησιμοποιείς συνέχεια τον ευρυγώνιο γιατί η ζωή είναι μεγάλη και μακριά και έχεις την επιθυμία -αγωνία, να γεμίσεις το κάδρο σου με κάθε λογής slice’s of life.
Όταν όμως αγγίξεις τα 50 τότε η ματιά σου αλλάζει και αντί να κοιτάζεις τα απέραντα τοπία, και τη ματιά του Θεού που σου παρέχει ο ευρυγώνιος, αποφασίζεις να δεις λίγο πιο βαθιά, πιο ερευνητικά και να αναδείξεις την μικρή αλήθεια που αποκαλύπτουν οι αδιόρατες συσπάσεις του δέρματος στα χείλια, (που το λέμε χαμόγελο) ή τις φευγάτες αντανακλάσεις των φώτων του γυρίσματος (που το λέμε σπινθηροβόλο βλέμμα) και τέλος πάντων όλες αυτές τις λεπτομέρειες που τις θεωρείς δεδομένες στην αρχή της καριέρας σου και μετά από κάποιο σημείο ψάχνεις να βρεις την πηγή και τον λόγο ύπαρξής τους. Τα αθώα πλάνα με νοικοκυρές που ταϊζουν γάλα, δοκιμάζουν φύλλο ή πλένουν με απορρυπαντικά, με όμορφες κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, που πίνουν αναψυκτικό ή βάζουν αντιηλιακό, με παππούδες και γιαγιάδες που μεταφέρουν συνταγές αιώνων για να στηρίξουν την διαχρονική ποιότητα του «προϊόντος».
Και αυτά τα συναισθήματα μπορούν να γίνουν αφηγήσιμα με κάθε λογής φακό: οι εικόνες που «κοιτάζει» ο ευρυγώνιος της νεότητας γίνονται εκφραστικές λεπτομέρειες που «βλέπει» ο τηλέφακος.
Γιατί αυτή είναι η βασική διαφορά των δυο φακών: Ο ευρυγώνιος «κοιτάζει», ο τηλέφακος «βλέπει».
Τις ίδιες ιστορίες λες, μόνο που τις εικόνες τους τις βλέπεις από άλλη θέα. Μια ανάβαση είναι η αφήγηση ακόμα και εάν αφηγείσαι «ποιότητα», «λευκάδα», «λάμψη» ή «συνέπεια στην παράδοση».
Και όταν έρχεται η στιγμή να περάσεις από τον ευρυγώνιο στον τηλέφακο τότε το καταλαβαίνεις γιατί η ίδια η φύση σου επιβάλλει να χρησιμοποιήσεις ένα ενδιάμεσο ζευγάρι γυαλιών που σε βοηθούν να τη βγάλεις καθαρή στα P.P.M.: τους φακούς πρεσβυωπίας!
Όταν βρίσκομαι στα P.P.M. μετράω πόσοι από τους παριστάμενους φοράνε γυαλιά πρεσβυωπίας. Και εάν είμαι μόνο εγώ τότε ζητάω οπωσδήποτε ο πελάτης να βρεθεί στο γύρισμα. Και όταν ο πελάτης εμφανίζεται, εγώ με στεντόρεια φωνή, έγκυρα και με αυτοπεποίθηση «φωνάζω» για να με ακούσει:
-Πάμε παρακαλώ άλλη μια λήψη, ...με ευρυγώνιο!
Τάσος Μπουλμέτης / Σκηνοθέτης
No comments:
Post a Comment