«Πίστευα οτι η ζωή μου δεν θα άλλαζε ποτέ. Πως πάντα θα είχα τη δουλειά μου και το σταθερό μηνιαίο μου εισόδημα. Έρχεται όμως η στιγμή που καλείσαι να ζήσεις στην πράξη τη θεωρία του κλισέ ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.» Παρόμοιες φράσεις ακούγονται πια παντού και συνεχώς γύρω μας και η οικονομική κρίση μοιάζει με καινούργια μεταδοτική ασθένεια που όλοι αναρωτιούνται ανήσυχα αν και πότε θα βρεθεί η θεραπεία της.
Εν τω μεταξύ και όσο αναρωτιόμαστε όλοι, η ζωή συνεχίζεται... Η Άνοιξη ήρθε τουλάχιστον ημερολογιακά. Οξύμωρο ε , αλλά βλέπεις, η ζωή δεν ρωτά.Σκληρό (νιώθεις απήυδυση γιατί είσαι καταδικασμένος από τη φύση σου να αντέχεις και να ζεις) ή όχι (νιώθεις ανακούφιση καθώς δεν σου επιτρέπει πολύ χρόνο για πένθος ) πάντως σίγουρα αληθινό. Και μαζί της συνειδητά ή ασυνείδητα, μαζί ή ερήμην (οι ίδιοι αποφασίζουμε το ναι ή το όχι, το πολύ ή το λίγο, το έτσι ή το αλλιώς) συνεχίζουμε και εμείς.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι,(είτε και τα δυο ανάλογα με τις περιστάσεις) τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, ούτε εμείς οι ίδιοι .Και όμως όσο κι αν κάποιες στιγμές οι νέες συνθήκες μας οδηγούν σε πρωτόγνωρα πνευματικά και συναισθηματικά όρια, τα δικά μας όρια-που κάθε φορά ανακαλύπτεις εκ νέου με δέος οτι τελικά δεν τα είχες πριν ξεπεράσει-καταφέρνουμε με ένα μαγικό, έμφυτο, εμβριακό αίσθημα αυτο-συντήρησης και επιβίωσης και παραμένουμε όρθιοι και ευθυτενείς στρατιώτες. Γιατί κατά βάθος γνωρίζουμε πολύ καλά οτι ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών το πως θα σταθούμε, θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε απέναντί τους αποτελεί προσωπική και μόνο επιλογή.
Άλλωστε είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε οτι η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική . Γι’ αυτό και δεν εξαρτάται από το τι έχουμε και κατέχουμε, αλλά από το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Και αυτό μόνο εμείς μπορούμε και το αποφασίζουμε. Καμμιά κρίση δεν μπορεί να μας αλλοιώσει (την ηθική, τις αξίες). Είμαστε υποχρεωμένοι και καταδικασμένοι απέναντι στον εαυτό μας, αιώνιοι δέσμιοί του.
Έχω την αίσθηση (ή την ελπίδα, θα δείξει) σαν να ξυπνά από βαθύ ύπνο-σαν την ωραία κοιμωμένη, και χωρίς τη γλυκιά αφορμή του φιλιού, αλλά μάλλον με βίαιο και έξαφνο τρομακτικό τρόπο-η συλλογική μας μνήμη.Σαν να πεταγόμαστε έξαφνα από λίθαργο και προσπαθούμε να ανασάνουμε.Και νομίζω οτι σιγά σιγά, δειλά δειλά τα καταφέρνουμε, Γίνονται όλο και πιο ουσιαστικές συζητήσεις, ακούω πιο σοφές κουβέντες, διαπιστώνω συχνότερα την αίσθηση του μέτρου.Παρατηρώ πως η έννοια των χαμηλών (προσοχή όχι παθητικών, μη ταυτίζουμε την ένταση με την αγωνιστικότητα και τη θυματοποίηση) ουσιαστικών τόνων (χωρίς φαμφάρες, υπερβολές και εντυπωσιασμούς) αρχίζει να κατανοείται και να δικαιώνεται. Πως η αισθητική αποκτά σαφές και ορατό πλαίσιο. Η ουσία γίνεται ξανά της μόδας, μιας πιο διαχρονικής και κλασσικής μόδας ενάντια στο εφήμερο και το πρόσκαιρα ευκαιριακό και επιτηδευμένο. Απλά! Τι δυνατή και αληθινή έννοια. Δύσκολη.
Και όσο κι αν η Άνοιξη αυτή φαίνεται διαφορετική από τις προηγούμενες, στη βαθιά της ουσία είναι ακριβώς η ίδια. Γιατί η βαθιά της ουσία είναι να γεμίζουμε ρεαλιστική ελπίδα, αισιοδοξία και να προσφέρουμε απλόχερα χαρά και καλοσύνη στους γύρω μας και κατά συνέπεια στον εαυτό μας, να ανθίζουμε μέσα από απλά καθημερινά πράγματα.Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα ,μια συντροφιά , μια αγκαλιά, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία που σιγοτραγουδιέται , ένα νανούρισμα, το κύμα που σκάει στα πόδια σου, τα γέλια των παιδιών που παίζουν στη γειτονιά, η μυρωδιά της ανθισμένης λεμονιάς, η επόμενη πανσέληνος.Αυτό είναι ευ-τυχία.
Ο φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του... είναι καταδικασμένος και για τα δυο, πρώτα να καεί, και μετά να ξαναγεννηθεί. Και μετά από κάθε χειμώνα έρχεται πάντα η άνοιξη, όχι υπερφίαλα, όχι εύκολα, αλλά αληθινά φυσικά.Σε μας μένει να επιλέξουμε το πως και πόσο θα παλέψουμε για το χρόνο που θα διαρκέσει καθένα.
Και αν έτσι είναι ή έτσι γίνει τελικά, αυτή την ευεργετική συνέπεια της κρίσης οφείλω οπωσδήποτε να αναγνωρίσω και να της κλείσω συνομωτικά το μάτι, ως τουλάχιστον μια ευκαιρία προσωπικής επιλογής καθενός και όλων μαζί, για τη δική μας ξεχωριστή και συλλογική Άνοιξη.
Αφροδίτη Λιουδάκη
Account director
