Σε ποια συζήτηση, προσωπική ή επαγγελματική, δεν έχουμε ξεκινήσει με το θέμα της κρίσης ή έστω έχει προκύψει σύντομα στην πορεία;
Η κρίση δυσκολεύει τη ζωή μας, αλλά νιώθω καθημερινά πως εμείς οι ίδιοι, ξεχνώντας τη σημασία της ίδιας της λέξης «κρίση» δυσχεραίνουμε την κατάσταση μας ακόμη περισσότερο.
Σε μια κρίση αποκτούν ακόμη περισσότερο σημασία οι «επιλογές» που κάνεις μέσα σου, μιας και ανοχές και αντοχές για λάθη, πρακτικά και ψυχολογικά, είναι σχεδόν μηδαμινές.
Αυτό από μόνο του όμως οδηγεί πολύ κόσμο, μέσα από το χαρακτηριστικό πρίσμα της εποχής που είναι η εσωστρέφεια, στο να είναι «άτολμοι» όσον αφορά τις επιλογές και συμπεριφορά τους.
Το παραπάνω διέπει όλες μας τις κινήσεις. Από την επένδυση που θα «ξεκλείδωνε» μια στασιμότητα στην κατηγορία που ενεργοποιείται ο καθένας ως τις προσωπικές μας σχέσεις.
Ούτως ή άλλως όλες οι «επενδύσεις» έχουν συναισθηματικά κίνητρα.
Αυτή η άτολμη εσωστρέφεια τροφοδοτείται μέσα στον καθένα μας από την ψευδό-ικανοποίηση της προστασίας του εαυτού μας από το απρόβλεπτο, μιας και:
- Από την μία όλοι ψάχνουν μια αίσθηση σταθερότητας, δομής και ελέγχου στη ζωή τους
- Από την άλλη είναι εύκολη αυταπάτη πως η πιο προβλέψιμη επιλογή είναι η απραξία.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος αναβλητικότητας, ατολμίας και απραξίας που δεν οδηγούν προς τίποτα που να θυμίζει πρόοδο, εξέλιξη και βελτίωση.
Υπάρχει πραγματικά κάποιος που πιστεύει πως θα σωθεί από τον «πνιγμό» κρατώντας την αναπνοή του και μένοντας ακίνητος;
Κρίστιαν Λαζόπουλος.
Head of Strategy.
