Η Άνοιξη Εν Κρίση...

«Πίστευα οτι η ζωή μου δεν θα άλλαζε ποτέ. Πως πάντα θα είχα τη δουλειά μου και το σταθερό μηνιαίο μου εισόδημα. Έρχεται όμως η στιγμή που καλείσαι να ζήσεις στην πράξη τη θεωρία του κλισέ ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.» Παρόμοιες φράσεις ακούγονται πια παντού και συνεχώς γύρω μας και η οικονομική κρίση μοιάζει με καινούργια μεταδοτική ασθένεια που όλοι αναρωτιούνται ανήσυχα αν και πότε θα βρεθεί η θεραπεία της.

Εν τω μεταξύ και όσο αναρωτιόμαστε όλοι, η ζωή συνεχίζεται... Η Άνοιξη ήρθε τουλάχιστον ημερολογιακά. Οξύμωρο ε , αλλά βλέπεις, η ζωή δεν ρωτά.Σκληρό (νιώθεις απήυδυση γιατί είσαι καταδικασμένος από τη φύση σου να αντέχεις και να ζεις) ή όχι (νιώθεις ανακούφιση καθώς δεν σου επιτρέπει πολύ χρόνο για πένθος ) πάντως σίγουρα αληθινό. Και μαζί της συνειδητά ή ασυνείδητα, μαζί ή ερήμην (οι ίδιοι αποφασίζουμε το ναι ή το όχι, το πολύ ή το λίγο, το έτσι ή το αλλιώς) συνεχίζουμε και εμείς.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι,(είτε και τα δυο ανάλογα με τις περιστάσεις) τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, ούτε εμείς οι ίδιοι .Και όμως όσο κι αν κάποιες στιγμές οι νέες συνθήκες μας οδηγούν σε πρωτόγνωρα πνευματικά και συναισθηματικά όρια, τα δικά μας όρια-που κάθε φορά ανακαλύπτεις εκ νέου με δέος οτι τελικά δεν τα είχες πριν ξεπεράσει-καταφέρνουμε με ένα μαγικό, έμφυτο, εμβριακό αίσθημα αυτο-συντήρησης και επιβίωσης και παραμένουμε όρθιοι και ευθυτενείς στρατιώτες. Γιατί κατά βάθος γνωρίζουμε πολύ καλά οτι ανεξαρτήτως εξωτερικών συνθηκών το πως θα σταθούμε, θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε απέναντί τους αποτελεί προσωπική και μόνο επιλογή.

Άλλωστε είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε οτι η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική . Γι’ αυτό και δεν εξαρτάται από το τι έχουμε και κατέχουμε, αλλά από το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Και αυτό μόνο εμείς μπορούμε και το αποφασίζουμε. Καμμιά κρίση δεν μπορεί να μας αλλοιώσει (την ηθική, τις αξίες). Είμαστε υποχρεωμένοι και καταδικασμένοι απέναντι στον εαυτό μας, αιώνιοι δέσμιοί του.

Έχω την αίσθηση (ή την ελπίδα, θα δείξει) σαν να ξυπνά από βαθύ ύπνο-σαν την ωραία κοιμωμένη, και χωρίς τη γλυκιά αφορμή του φιλιού, αλλά μάλλον με βίαιο και έξαφνο τρομακτικό τρόπο-η συλλογική μας μνήμη.Σαν να πεταγόμαστε έξαφνα από λίθαργο και προσπαθούμε να ανασάνουμε.Και νομίζω οτι σιγά σιγά, δειλά δειλά τα καταφέρνουμε, Γίνονται όλο και πιο ουσιαστικές συζητήσεις, ακούω πιο σοφές κουβέντες, διαπιστώνω συχνότερα την αίσθηση του μέτρου.Παρατηρώ πως η έννοια των χαμηλών (προσοχή όχι παθητικών, μη ταυτίζουμε την ένταση με την αγωνιστικότητα και τη θυματοποίηση) ουσιαστικών τόνων (χωρίς φαμφάρες, υπερβολές και εντυπωσιασμούς) αρχίζει να κατανοείται και να δικαιώνεται. Πως η αισθητική αποκτά σαφές και ορατό πλαίσιο. Η ουσία γίνεται ξανά της μόδας, μιας πιο διαχρονικής και κλασσικής μόδας ενάντια στο εφήμερο και το πρόσκαιρα ευκαιριακό και επιτηδευμένο. Απλά! Τι δυνατή και αληθινή έννοια. Δύσκολη.

Και όσο κι αν η Άνοιξη αυτή φαίνεται διαφορετική από τις προηγούμενες, στη βαθιά της ουσία είναι ακριβώς η ίδια. Γιατί η βαθιά της ουσία είναι να γεμίζουμε ρεαλιστική ελπίδα, αισιοδοξία και να προσφέρουμε απλόχερα χαρά και καλοσύνη στους γύρω μας και κατά συνέπεια στον εαυτό μας, να ανθίζουμε μέσα από απλά καθημερινά πράγματα.Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα ,μια συντροφιά , μια αγκαλιά, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία που σιγοτραγουδιέται , ένα νανούρισμα, το κύμα που σκάει στα πόδια σου, τα γέλια των παιδιών που παίζουν στη γειτονιά, η μυρωδιά της ανθισμένης λεμονιάς, η επόμενη πανσέληνος.Αυτό είναι ευ-τυχία.

Ο φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του... είναι καταδικασμένος και για τα δυο, πρώτα να καεί, και μετά να ξαναγεννηθεί. Και μετά από κάθε χειμώνα έρχεται πάντα η άνοιξη, όχι υπερφίαλα, όχι εύκολα, αλλά αληθινά φυσικά.Σε μας μένει να επιλέξουμε το πως και πόσο θα παλέψουμε για το χρόνο που θα διαρκέσει καθένα.

Και αν έτσι είναι ή έτσι γίνει τελικά, αυτή την ευεργετική συνέπεια της κρίσης οφείλω οπωσδήποτε να αναγνωρίσω και να της κλείσω συνομωτικά το μάτι, ως τουλάχιστον μια ευκαιρία προσωπικής επιλογής καθενός και όλων μαζί, για τη δική μας ξεχωριστή και συλλογική Άνοιξη.

Αφροδίτη Λιουδάκη

Account director

Η κρίση (μας) είναι δύσκολη…

Σε ποια συζήτηση, προσωπική ή επαγγελματική, δεν έχουμε ξεκινήσει με το θέμα της κρίσης ή έστω έχει προκύψει σύντομα στην πορεία;

Η κρίση δυσκολεύει τη ζωή μας, αλλά νιώθω καθημερινά πως εμείς οι ίδιοι, ξεχνώντας τη σημασία της ίδιας της λέξης «κρίση» δυσχεραίνουμε την κατάσταση μας ακόμη περισσότερο.

Σε μια κρίση αποκτούν ακόμη περισσότερο σημασία οι «επιλογές» που κάνεις μέσα σου, μιας και ανοχές και αντοχές για λάθη, πρακτικά και ψυχολογικά, είναι σχεδόν μηδαμινές.

Αυτό από μόνο του όμως οδηγεί πολύ κόσμο, μέσα από το χαρακτηριστικό πρίσμα της εποχής που είναι η εσωστρέφεια, στο να είναι «άτολμοι» όσον αφορά τις επιλογές και συμπεριφορά τους.

Το παραπάνω διέπει όλες μας τις κινήσεις. Από την επένδυση που θα «ξεκλείδωνε» μια στασιμότητα στην κατηγορία που ενεργοποιείται ο καθένας ως τις προσωπικές μας σχέσεις.

Ούτως ή άλλως όλες οι «επενδύσεις» έχουν συναισθηματικά κίνητρα.

Αυτή η άτολμη εσωστρέφεια τροφοδοτείται μέσα στον καθένα μας από την ψευδό-ικανοποίηση της προστασίας του εαυτού μας από το απρόβλεπτο, μιας και:

- Από την μία όλοι ψάχνουν μια αίσθηση σταθερότητας, δομής και ελέγχου στη ζωή τους

- Από την άλλη είναι εύκολη αυταπάτη πως η πιο προβλέψιμη επιλογή είναι η απραξία.

Το αποτέλεσμα όμως είναι ένας φαύλος κύκλος αναβλητικότητας, ατολμίας και απραξίας που δεν οδηγούν προς τίποτα που να θυμίζει πρόοδο, εξέλιξη και βελτίωση.

Υπάρχει πραγματικά κάποιος που πιστεύει πως θα σωθεί από τον «πνιγμό» κρατώντας την αναπνοή του και μένοντας ακίνητος;

Κρίστιαν Λαζόπουλος.

Head of Strategy.

GOSSIP: When words have the power

Ο ορισμός λέει: «κουτσομπολιό είναι να μιλάς για κάποιον όταν αυτός απουσιάζει». Όμως, το να μιλάς για κάποιον είναι τόσο συνηθισμένο που ο καθένας μπορεί να γίνει κουτσομπόλης, χωρίς μάλιστα να το αντιληφθεί ή να το θέλει. Όμως οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Όλο και κάποιος «αδειάζει» ένα νέο στο αυτί μας, σχεδόν καθημερινά. Και το μυστικό, δίνει άλλη διάσταση στην πληροφορία. Ριζωμένο στα γονίδια μας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην την αναμεταδώσουμε, πόσο μάλλον αν είναι ζουμερή. Όχι για τη διαστρέβλωσή της αλλά για το SHARING!

Το «κουτσομπολεύειν» όμως έχει έναν κοντινό συγγενή, πιο αθώο. Το «σχολιασμό». Έτσι μπορείς να διαβιβάζεις πληροφορίες, σε συνάρτηση με την εμπειρία σου, χωρίς τύψεις. Μπορεί να πετύχεις τον Σάκηηη στο Μαγειρείο, ένα γνωστό σου που αγοράζει Cialis, μία φίλη που -επιτέλους- κοιμάται ήσυχη με ΝΟΥΝΟΥ. Μπορείς άφοβα να ανοίξεις ένα πηγαδάκι για το Biosilk που κάνει τα μαλλιά μεταξένια, για την καντίνα με τις ληγμένες Coca-cola, για το κομμωτήριο με την κακόγουστη διακόσμιση και τα απίστευτα coupes de cheveux με μόνο 10 ευρώ. Το μοιράστηκα με πολλές και ΤΩΡΑ δεν βρίσκω πότε ραντεβού. Δεν ξέρω γιατί το πήρα πάνω μου, είμαι όμως σίγουρη ότι έκανα μία ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ με μηδέν κέρδος για μένα και μηδέν κόστος για την κυρία Αγάπη, Με Τεράστια Επιτυχία.

Η από-στόμα-σε-στόμα διάδοση φαίνεται να λειτουργεί όλο και περισσότερο στις μέρες μας. Και αφού διανύουμε μια εποχή γενικευμένων πιέσεων, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να ανοίγουμε λίγο περισσότερο το στόμα μας.

Copywriter

Ειρήνη Γαρυφαλλίδου

Χιούμορ διαθέτετε;

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, στην παιδική μάλλον ηλικία, είχα δει μια ταινία στην οποία ένας σκηνοθέτης θέλοντας να γυρίσει μία πολύ σημαντική ταινία που θα άφηνε εποχή, μία ταινία βαριά, μία ταινία προβληματισμού, μία ταινία που θα έμενε στην ιστορία. Μπήκε στη φυλακή θέλοντας να μελετήσει τους τροφίμους και να εμπνευστεί από τις συνθήκες της ζωής τους ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει το βαρύγδουπο έργο του... Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξει να γυρίσει μία ξεκαρδιστική κωμωδία.

Γιατί;

Γιατί συμπέρανε με όλα όσα είδε στη φυλακή, ότι ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα που αυτό που χρειάζεται δεν είναι βαρύγδουπα μηνύματα, αλλά κάτι που θα τον κάνει να ξεχαστεί, να χαρεί, να γελάσει.

Νομίζω ότι τώρα πλέον που μεγάλωσα συμφωνώ με το ρεζουμέ της υποθέσεως, πράγματι, όλοι μας, λίγο ή πολύ, με τα προσωπικά προβλήματα και αδιέξοδά μας έχουμε ανάγκη διασκεδάσεως, ξεγνοιασιάς, ακόμα κι αν αυτή διαρκεί μόλις μερικά δευτερόλεπτα....

Βέβαια το χιούμορ είναι μια μάλλον προσωπική υπόθεση, υπάρχουν είδη και διαβαθμίσεις, δεν είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να διασκεδάζει και να γελά με τα ίδια πράγματα, αλλά κάποιες φορές υπάρχουν αστεία γεγονότα-καταστάσεις-ατάκες που μπορούν να κερδίσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνονται.

Έτσι λοιπόν σ' αυτή τη λογική πολλές φορές κινούνται και πολλές διαφημίσεις. Από την εποχή που ο Χάρρυ Κλυν μεσουρανούσε και από παλιότερα ίσως γυρίζονται σποτάκια που είναι ή προσπαθούν να είναι αστεία και είναι πραγματικότητα ότι αυτά που τα καταφέρνουν, κερδίζουν τις εντυπώσεις, κερδίζουν αναγνωρισιμότητα και πάνω απ όλα συζητιούνται μεταξύ μας (και όταν λέω μας δεν εννοώ τους διαφημιστές αλλά το ευρύ καταναλωτικό κοινό), οι ατάκες τους χρησιμοποιούνται στον καθημερινό μας λόγο και επίσης δεν αλλάζουμε κανάλι όταν εμφανίζονται στις οθόνες μας αλλά αντιθέτως αδημονούμε να τα ξαναδούμε αρκετές φορές.

Από τα «Φουντούνια» λοιπόν της δεκαετίας του 80 μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλά πετυχημένα παραδείγματα ξεκαρδιστικών σποτ τα οποία έμειναν στη μνήμη μας, υπενθυμίζοντάς μας ακαριαία και την εταιρία που διαφήμιζαν. Είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή για να μείνει η μάρκα στο μυαλό του καταναλωτή ανά πάσα στιγμή.

Βέβαια - όπως και το οτιδήποτε - το χιούμορ δεν αποτελεί πανάκεια για ένα διαφημιζόμενο προϊόν ή μάρκα. Εκ των πραγμάτων δεν γίνεται όλα τα προϊόντα να είναι δυνατόν να διαφημιστούν με μια χιουμοριστική διάθεση. Πέραν αυτού όμως συμβαίνει και ένα άλλο μάλλον άσχημο φαινόμενο - αυτό της επανάληψης και της -κακής συνήθως- αντιγραφής. Όταν κάτι πετυχαίνει τόσο πολύ ώστε να συζητιέται σε ευρεία φάση τότε θεωρείται μόδα και αρχίζουν τα παρατράγουδα... Για παράδειγμα κάποια στιγμή στο παρελθόν βγήκε ένα σποτάκι με γριούλες το οποίο πραγματικά ήταν πολύ πετυχημένο, πολύ αστείο, πολύ έξυπνο και πολύ καλογυρισμένο. Ο κόσμος ξετρελάθηκε, άρχισε να συζητιέται στις παρέες, οι ατάκες και οι εκφράσεις του έγιναν καθημερινότητα... και ξαφνικά γέμισε ο τόπος με γριούλες στην τηλεόραση, γριούλες να λένε κρύα αστεία, γριούλες με μια επαρχιώτικη προφορά να προσπαθούν να σε κάνουν να γελάσεις... αλλά να μη γελάς, να ψάχνεις απεγνωσμένα το τηλεκοντρόλ για να το σβήσεις το ρημάδι. Έτσι ακόμα και οι αρχικές, εξαιρετικές γριούλες κούρασαν, «κάηκαν».

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη χρήση κωμικών ηθοποιών που έκαναν θραύση σε κάποιο σήριαλ, εκτός του ότι μετά από 2-3 διαφορετικές διαφημίσεις κουράζεσαι να ακούς την ίδια φωνή, μόνο η φωνή και το ταλέντο δεν φτάνουν. Χρειάζεται και έξυπνο κείμενο, έξυπνη σκηνοθεσία κ.λπ. Πόσες φορές είδαμε ταλέντα που λατρέψαμε όπως αυτό της Θεοπούλας του Παρά Πέντε να αναλώνονται σε ανόητα διαφημιστικά σποτάκια και αντί να γελάμε να αισθανόμαστε αμηχανία...

Βέβαια τίποτα πλέον δεν είναι παρθενογένεση, όλα εμπνέονται από κάπου και είναι λογικό σε κάποιο σημείο να αντιγράφουμε στοιχεία από κάτι που προϋπάρχει. Αυτό δεν είναι κακό, γίνεται κακό όταν αυτό γίνεται ασύστολα, απρόσεχτα και κυρίως χωρίς έμπνευση. Κακά τα ψέματα. Το χιούμορ για να κερδίσει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων πρέπει να είναι εμπνευσμένο - μεσοβέζικες λύσεις σε μια σχεδόν καθολική αποδοχή ενός χιουμοριστικού προϊόντος δεν υπάρχουν, είναι κακέκτυπα και δεν προκαλούν το γέλιο αλλά την ανία και ίσως και τον εκνευρισμό. Οπότε η χρήση του χιούμορ, όπως και άλλων στοιχείων που στοχεύουν στο συναίσθημα πρέπει να είναι προσεκτική κι εμπνευσμένη, αν όχι, από όπλο επιτυχίας γίνεται καταστροφικό μπούμερανγκ ανίας και αμηχανίας.

Θοδωρής Τσοκανής

Sex, love and ads for all.

"O έρωτας είναι κάτι που ανακάλυψαν οι διαφημιστές, για να πουλάνε καλσόν”. Κυνικό, μηδενιστικό αλλά πραγματικό, σύμφωνα με τον μπαμπά της ατάκας Don Draper, fictional χαρακτήρα και ενσαρκωτή του Νέοϋρκέζικου [ad]dream των ‘60s.

Πέραν της υπερβολής, εκείνο που μπορούμε να θεωρήσουμε αναμφισβήτητο είναι η εκμετάλλευση και από το χώρο της διαφήμισης του πανίσχυρου ερωτικού-σεξουαλικού ενστίκτου.

Εντάξει, το σεξ και ο έρωτας πουλάνε. Πουλάνε είπες;;; Γρήγορα, ρίχτα στη διαφήμιση να πουλήσουμε κανά γιαούρτι. Δεν πειράζει που έχει πέτσα, αν βάλουμε μια ωραία ορχηστρική μουσική, βράχια, θάλασσες, αγόρι και κορίτσι, τα σεντόνια θα το αγαπήσουν.

Αρώματα και αλκοολούχα ποτά στηρίζουν την επικοινωνία τους στον έρωτα και στον xxx-factor για προφανείς λόγους. Τσίχλες, θερμάστρες, σοκολάτες, παγωτά, εκτυπωτές, αλυσίδες fast food από την άλλη, πασχίζουν για το attention grasping με τα ίδια όπλα, άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες όχι. Μετά από τόσα χρόνια όμως, όταν όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο κόλπο, πόσο μπορεί πια αυτό να τραβήξει την προσοχή; Μήπως έχει γίνει λίγο επαναλαμβανόμενο; Βαρετό; Προχθεσινά νέα; Μήπως να το παρατήσουμε, να το ονομάσουμε ιστορία, να βρούμε κάτι άλλο;

Όχι.

Το σεξ, η αγάπη, η έλξη, ο έρωτας είναι θεμέλια του θυμικού και δε ρωτάνε, υπάρχουν. Είναι ένστικτα και αυτά δεν μπορείς να τα ξεριζώσεις. Όσοι έχουν καταφέρει να τα ελέγξουν είναι μειοψηφία. Και η διαφήμιση, τη μειοψηφία, δεν την αγάπησε ποτέ.

διαφήμιση

Κώστας Λουκαδάκος
Copywriter

Φαβορί ή αουτσάιντερ;

Κλασικό το δίλημμα, αλλά πάντα επίκαιρο και με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Μαρίας Μπεκατώρου και της πορείας της στο just the 2 of us του MEGA.

Ποιος το περίμενε ότι μια άφωνη παρουσιάστρια trash πρωινάδικου θα κατάφερνε το τηλεοπτικό κοινό να τη στείλει με την ψήφο του στο μεγάλο τελικό; Ποιος το περίμενε ότι η ξανθιά καπάτσα μέσα σε λίγες εβδομάδες από την αφάνεια του πλατό των Τζιτζιφιών -όπου τα μεγαλύτερα νούμερα που έχει γνωρίσει η εκπομπή της είναι οι ίδιοι της οι καλεσμένοι- θα περνούσε σε εξώφυλλα και σαλόνια περιοδικών, κοντινά πλάνα και πολυθρόνες mainstream εκπομπών, και συζητήσεις παρεών;

Τι κρύβεται όμως πίσω από όλο αυτό; Η εύκολη απάντηση ότι το trash πάντα πουλάει ή ότι η «τελειότητα» έχει αρχίσει να μας τη σπάει;

Μήπως τελικά ο κόσμος έχει βαρεθεί τις τηλεοπτικές γκομενάρες του καναπέος με το φιλήδονο μειδίαμα του κολλαγόνου και τους επιτυχημένους επιβήτορες των media με το αυτάρεσκο χαμόγελο της λεύκανσης; Όλοι τους χαρισματικοί και πολυτάλαντοι, ξέρουν να τα κάνουν όλα τέλεια. Όλοι τους διάγουν βίο ευτυχή και ντιζαϊνάτο. Ξυπνάνε πάντα κούκλοι και ευδιάθετοι μες στα σατέν σεντόνια των life style φωτορομάντζων, τρώνε μόνο sushi και δε ρεύονται, μοσχοβολάνε Gucci και ποτέ δεν πέρδονται.

Μήπως τελικά ο κόσμος παίρνει την εκδίκησή του απέναντι στο εγχώριο σταρ σύστεμ (γραμμένο στα ελληνικά αποτυπώνει όλη τη βλαχιά) με μια ψήφο διαμαρτυρίας σε μια αντιστάρ; Μια εργαζόμενη γυναίκα με σάρκα και οστά -χωρίς να παρεμβάλλονται επιθέματα σιλικόνης- που απλά τυχαίνει να εργάζεται on camera. Μια ακομπλεξάριστη τηλεπερσόνα που έχει τη συναίσθηση ότι δεν επιτελεί κάνα σπουδαίο έργο και απλά επενδύει στην αυθεντικότητα, την καπατσοσύνη και την αμεσότητά της. Ντύνεται, βάφεται και χτενίζεται για την εκπομπή της σαν να πρόκειται να πεταχτεί στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς ή στην καλύτερη περίπτωση σαν να πηγαίνει επίσκεψη σε κάποια θεία στην Κυψέλη. Αυτοσαρκάζεται και τσαλακώνεται, δέχεται να γίνει ο περίγελος της ομήγυρης αν αυτό μας κάνει όλους να νιώσουμε πιο καλά. Δεν το παίζει έξυπνη ή χαρισματική, δεν το παίζει sexy, δεν έχει καβαλήσει κανένα καλάμι και αυτό την κάνει πιο προσιτή, πιο φθαρτή, πιο ανθρώπινη.

Προσωπικά δεν είμαι λάτρης του trash. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την ομολογουμένως συμπαθέστατη Μαρία Μπεκατώρου ως κάποιου είδους πρότυπο. Αλλά μέχρι τα media να αρχίσουν να προβάλλουν πραγματικά πρότυπα, μπορώ να της αναγνωρίσω το γεγονός ότι δεν προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Μέχρι λοιπόν φαβορί να γίνει η ουσία, εγώ θα ψηφίζω αουτσάιντερ!

Δημήτρης Σπηλιώτης

Creative Director

Ο Φοίβος που μας αξίζει.

Πριν μερικούς μήνες, μια ωραία μέρα (ή μάλλον νύχτα) ακούστηκε σε διαφήμιση Cosmote το I'd love to change the world των Ten Years After, κομμάτι του 1971, από τα ωραιότερα rock classics που μπορεί να ακούσει κανείς. Οσοι ακούτε ράδιο (I don't) θα θυμάστε το τι έγινε σε όλους τους mainstream ή μη σταθμούς που ξαφνικά ανακαλύψαν τη φωτιά!

Σας καταλαβαίνω guys, είναι ένας άγνωστος κόσμος για σας.

Σε μια χώρα που τα τελευταία 30 χρόνια στα ραδιόφωνα ισχύει ο νόμος του playlist, που ο Νταλάρας , ο Φοίβος και η Βίσση είναι απαραίτητοι στα μέσα (αλήθεια είναι?) όσο το νερό για τους ανθρώπους, και οτιδήποτε ξεφεύγει από τα ψόφια και άγευστα μουσικά σκουπίδια των 6 μηνών διάρκειας ζωής αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν κάτι εξωτικό, δε μου φαίνεται περίεργο που μόλις ο κόσμος έρθει σε επαφή με ένα κομμάτι της rock (ή της hard rock) ιστορίας, κάτι ξυπνάει μέσα του. Ξαφνικά ενδιαφέρεται για το διαφορετικό, το αγκαλιάζει και το αποδέχεται χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί, μόνο και μόνο γιατί του μίλησε με ασυνήθιστα ζεστό τρόπο.

Η rock (αλλά και η hard rock) μουσική κλείνει μέσα της απίστευτη ενέργεια, ένταση, αλλά συναισθήματα, εκπέμποντας στον ακροατή μια ζεστασιά που τη συναντάμε σε πολύ λίγα μουσικά ρεύματα (τα ποπ των 80ς ίσως είναι ένα από αυτά) και έχει το προσόν να μιλάει πολύ πιο άμεσα στην καρδιά σε σχέση με τους "ανταγωνιστές" της. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους που αν τους πιάσω τώρα θα φτάσω στο επόμενο blog, οπότε... άλλη φορά.

Από την άλλη μεριά, η διαφήμιση τα τελευταία χρόνια, στο συγκεκριμένο κομμάτι, έχει κατακλυσθεί από μια χλιαρή και μονότονη chill out - lounge αισθητική η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να χαιδεύει αυτιά τόσο αδιάφορα σε σημείο να αποτυγχάνει να λειτουργήσει καλά σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα ανούσιο μουσικό "χαλί". Η διασκέδαση που προσφέρει για τα λίγα δευτερόλεπτα που ακούγεται είναι ανύπαρκτη, η (α)δυνατότητα απομνημόνευσής του σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα όρια του Alzheimer και εν τέλει αποδυναμώνεται αφάνταστα το ακουστικό μέρος του ίδιου του μέσου.

Κατανοώ την ανάγκη ύπαρξης ενός Gummy Bear και τους σκοπούς που εξυπηρετεί όπως εκτιμώ εμπνευσμένες προσεγγίσεις τύπου "Σήμα-Καμπάνα" που δημιουργούν από μόνες τους "ρεύμα" στο κοινό. Αυτό που δεν αντέχω είναι η εμμονή στο ταλέντο (το ποιο?) π.χ. του Χατζηγιάννη που ντύνει τοοόσο γλυκερά τα TVCs όσο πραγματικά μας αξίζει. Έλεος! με όλους αυτούς τους ατάλαντους που τους θεοποιούμε σε 2 εβδομάδες αλλά η μόνη ουσιαστική συνεισφορά τους στη μουσική και στην κοινωνία είναι όταν τα CD τους πηγαίνουν για ανακύκλωση. Φτάνει και με όλους αυτούς που όντες ακόμα πιο ατάλαντοι προσπαθούν να αντιγράψουν τα είδωλά τους μπροστά σε κριτικούς - κατίνες που δεν θα έπρεπε να μιλάνε ούτε σε κωφάλαλα τούβλα ανακυκλώνοντας καψουροτσιφτετέλια και θρήνους για χαμένες αγάπες, αποκλειστικά και μόνο!

Φυσικά και δεν λέω ότι μια rock αισθητική ταιριάζει παντού ή λειτουργεί σωστά σε κάθε περίπτωση. Αυτό που λέω είναι ότι η μουσική για τη διαφήμιση είναι ένα πολύ δυνατό "εργαλείο" που όμως πολύ απλά, όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα εργαλεία (και μηχανήματα) που έχουμε στα χέρια μας, δεν μαθαίνουμε ποτέ να χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητές του.

Σε μία αγορά που υπολειτουργεί και σε παγωμένες ψυχολογίες που θέλουν να ζεσταθούν με κάποιο τρόπο, όποιος νομίζει πως με κλινική και χλιαρή ακουστική προσέγγιση θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, μάλλον θα περιμένει για πολύ ακόμα. Αντί η διαφήμιση να "ερεθίσει" και να οδηγήσει το κοινό εκεί που θέλει, οδηγείται από μόνη της στην αδιαφορία, φοβούμενη μήπως ενοχλήσει μερικά αυτιά, την ώρα που όλος ο κόσμος είναι σαν μια χύτρα που βράζει χωρίς βαλβίδα ασφαλείας. Αλλά ξέχασα, δεν έχει βγει ακόμα διαφήμιση για αυτό...

"Don't mistake lack of talent for genius"

Pete Steele 4 Ιανουαρίου 1962 – 14 Απριλίου 2010

Πάνος Ματθαιογιάννης