Friday, January 29, 2010

Ο θεσμός της αυτοδέσμευσης & το συμβούλιο ελέγχου επικοινωνίας.

Το ΣΕΕ άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 2003 σαν Αστική Εταιρία μη κερδοσκοπική και, έχοντας διαχειριστεί 573 αιτήσεις ελέγχου μέχρι σήμερα, εξελίχθηκε σε ένα χρήσιμο εργαλείο που εξασφαλίζει σωστές συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ των διαφημιζομένων αλλά και αντικειμενική πληροφόρηση του καταναλωτή. Πάνω από όλα διατηρεί την αξιοπιστία και το κύρος της διαφήμισης, με αποτέλεσμα η εικόνα της στα μάτια του καταναλωτή να βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Για το λόγο αυτό οι επίσημοι φορείς Διαφημιζομένων (ΣΔΕ), εταιριών Επικοινωνίας (ΕΔΕΕ), Τηλεοπτικών Σταθμών (ΕΙΤΗΣΕΕ), Ραδιοφωνικών Σταθμών (ΕΙΙΡΑ), Παραγωγών τηλεοπτικών ταινιών (ΠΑΚΤ), Περιοδικού Τύπου (ΣΕΠΤ), Ημερησίων Εφημερίδων (ΕΙΗΕΑ) και η ΕΡΤ μετέχουν ως εταίροι στο Συμβούλιο Ελέγχου Επικοινωνίας και στηρίζουν με τη συνδρομή τους την λειτουργία του.
Αλλά ακόμη και ανεξάρτητες εταιρίες Μέσων, Διαφημιζομένων και Διαφημιστών που δεν ανήκουν στους παραπάνω φορείς προσυπογράφουν τον ΕΚΔ-Ε, μετέχουν στο ΣΕΕ και αποδέχονται εκ των προτέρων τις αποφάσεις των Επιτροπών Δεοντολογίας.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι:
- ο Κώδικας Διαφήμισης, αποδεκτός από τη διεθνή εμπορική κοινότητα, σαν κώδικας του International Chamber of Commerce (ICC)
- η συνέπεια της λειτουργίας του θεσμού μέσω των Επιτροπών,
- η ταχύτητα ελέγχου από τις Επιτροπές και η απόλυτη εφαρμογή των αποφάσεων από τα ΜΜΕ,
- η δημοσίευση των αποφάσεων στην ιστοσελίδα του ΣΕΕ,
- η συνεχής ενημέρωση για όσα συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη γύρω από τη δεοντολογία της διαφήμισης,
- η νομοθετική κάλυψη του θεσμού,
είναι βασικά στοιχεία που παγίωσαν το ΣΕΕ και επισημοποίησαν το θεσμό της αυτοδέσμευσης στην εμπορική επικοινωνία.

Όμως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι τα Μέλη των Επιτροπών. Αυτά τα 100 αξιόλογα υπεραπασχολημένα στελέχη διαφημιζομένων και διαφημιστικών εταιριών έχουν τη θέληση να προσφέρουν κάποιες ώρες το μήνα, για να διασφαλίζουν το γόητρο και την αξία του επαγγέλματός τους. Η κατάρτισή τους αλλά και η πίστη τους σε αυτή την προσπάθεια είναι το κύριο στοιχείο που οδήγησε το θεσμό στην επιτυχία.

Σήμερα το ΣΕΕ βρίσκεται σε ένα αρχικό στάδιο της πορείας του. Χάρη στην ενεργή υποστήριξη του ΣΔΕ, υπάρχει βάσιμη αισιοδοξία νομοθετικής ρύθμισης για την ύπαρξη πόρων σε σταθερή βάση, που θα καλύπτουν τις ανάγκες για τη διευρυμένη και ολοκληρωμένη αποστολή της αυτοδέσμευσης.
Είναι βέβαιο ότι αυτό θα ανοίξει νέους ορίζοντες, που θα καταστήσουν τον θεσμό προσιτό και εκμεταλλεύσιμο από κάθε ενδιαφερόμενο και ιδιαίτερα από τον καταναλωτή.

2008 - ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

• Αιτήσεις ελέγχου 112 Αιτήσεις προελέγχου 3
• Οι 112 αιτήσεις ελέγχου αφορούσαν 100 διαφορετικά θέματα / επικοινωνίες
• Από τις 112 αιτήσεις ελέγχου, 34 «διευθετήθηκαν»
• 15 αποφάσεις επανεξετάστηκαν από τη Δευτεροβάθμια Επιτροπή






Γιώργος Παπαζήσης, Διευθυντής Σ.Ε.Ε.

Thursday, January 21, 2010

Doom and gloom that leads to a future boom (honest!).

All tend to agree (without specifically talking to each other about it, but rather in a collective news-influenced manner) that we are in the end of the beginning of the toughest year ahead of us, in this latest episode of “Greece has Recession Talent”.

Of course this reality program is a re-run or rather a remake of something that has been taking place roughly every 25-30 years - I will keep on saying that the human kind (me included, I hope) has a short memory, and Greeks have been honing that skill for ages. After all we are one of the oldest civilisations.
Does this mean that we are exaggerating in our fears deriving from, for the most part economic, insecurity? Maybe in our expressions and predictions, but not when it comes to the core of the issue.

Yes it will be a tough year(s), but it will have a silver lining, as all problems have once we change our viewpoint and start treating them as challenges.
This coming micro-era can have a purging effect on our consumer mentalities and, ultimately, behaviours by redefining our core perceptions about our NEEDS.
The word “need” is a funny one or to be more accurate has become that way in the last decades. It didn’t use to be this way. It used to be one of the most serious and respected words, up there with others like “survival”, “happiness”, “truth”, “essence”, etc.
But little by little “need” started slipping up a bit, started to hang around with a rather iffy and dodgy crowd. “Hedonism” became a mate, “shallow” became a mentor, “compensating” became a confidant, and when they caught “need” in bed with “materialism” then it was relegated to the 2nd division of words.
We, meaning the Greek consumers, will upgrade “need” to its rightful plane once more (until the next round of the recession “game” at least), by re-engineering our behaviour, at first out of necessity.

Let’s call this initial stage “rehabilitation”.

After going “cold turkey” and the initial shock of losing our accustomed way of consuming (let’s not call it “living”), we will start moving to the next phase of our re-conditioning without even realizing it.
For the benefit of this syllogism will call this next step “reconnecting”.
During “reconnecting”, we will discover anew the more meaningful joys and pleasures that can be found within our intimate and broader experiential circle. The effect will not be limited to interpersonal relationships (e.g. our home becoming the centre of socialising operations again), but will be extended to our consumer ethos and behaviour.
This is where the “boom” will come from, at least for the companies that have services, products and, most importantly, mentalities that will recognise the social paradigm shift.

It is imperative for the people in the broader area we call “marketing” to understand that their consumers will not lose their affinity and potential for emotional and rational connection (what Adel Saatchi & Saatchi signifies as “love”) with their brands.
No, our relationship with brands (throughout categories) will not end. They will just move to the next level, and as all relationships go, this next level can either be more profound, and create stronger bonds, or will collapse under the strain of incomprehension.

The consumers’ investment in time, emotions and money will become more demanding for truth and essence but not in the way that most companies have already started to react in (reactive marketing was never a long-term success story).
Rational cold-hearted approaches with “reduce” at their heart lack the all important element that will make the difference: optimism. People at this point want to be able to turn to our brands for solutions that contain optimism, independent of how much they moan and groan with companies and institutions at skin-deep level.
But even out of the companies that will go beyond the “reduced” strategy and try to infuse optimism in their approached, few will get it right. They will miss the bulls-eye by not fathoming the nature and scope of the optimism that consumers will need and sincerely believe.
The brands that will be able to master OPTIREALISM will come out stronger than their competitors, becoming meaningful and value-adding to consumers in an era that “needs” become authentic once more.
“But lo and behold! What of this optirealism you speak about you advertising scoundrel?” You may ask.
Optirealism is the current mindset that people start to re-discover in all aspects of their lives (hopes, fears, aspirations) including their consumer behaviour. At its core is it holds three main motivating values: 1)Attainability, 2)Hope, 3)Essence. Its main axiom: “I will appreciate what I have and can realistically obtain”.

This new mindset is quite different in scope than the BR (Before Recession) co-existing ones: “I will project my happiness to all my future acquisitions” – flawed in never being happy about your present and “I will not be happy since there will always be something that I will not be able to obtain” – Flawed in oh so many ways of unfulfilled emotions.
If we are to always keep in minds and heart one thing about OPTIREALISM and its key catalytic role in an effective communication for the coming years, then it should be this (which is as good an ending as one could hope for the particular subject):
The Greek consumer will redefine his “needs” through a better evaluation of where he spends his Euros, but always through a hopeful attitude for investing in “essence” and not just the “essentials”.

Christian M. Lazopoulos / Head of Strategy

Friday, January 15, 2010

Social Media: κάνουν καλό.

Μια και είμαστε στην εποχή των Social Media (των κοινωνικών Μέσων και της online κοινωνικής δικτύωσης) θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε γιατί έχει γίνει τόσος θόρυβος γύρω από αυτά.
Και προς τα πού φαίνεται να οδηγούμαστε στο μέλλον.
Θα ξεκινήσω σημειώνοντας ότι ό,τιδήποτε κι αν σημειωθεί θα έχει ελάχιστη αξία σε σύγκριση με την προσωπική εμπειρία του καθένα μας.
Και εξηγούμαι: Τα social media για να αντιληφθείτε τη λειτουργικότητα και τη χρησιμότητά τους πρέπει να τα «δοκιμάσετε». «Hands-on» λοιπόν για ξεκίνημα.

Το βασικό αξίωμα για τα social media είναι το «μοιράζομαι και δημιουργώ περιεχόμενο». Και η γνώμη μου, η γνώμη του καθένα μας, είναι κι αυτή ένα μέρος του περιεχομένου. Έτσι «λέω» πλέον τη γνώμη μου για προϊόντα που αγόρασα ή δοκίμασα και μάλιστα όχι μόνο τη «λέω» αλλά τη βλέπουν πολλοί. Αφήστε που βρίσκεται «εκεί έξω» για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα –μην πω για πάντα- και το google την ανακαλύπτει κάθε που αναζητιέται κάτι σχετικό για το θέμα που έχουν γραφτεί απόψεις/γνώμες. Κι αν δω ότι πολλοί έχουν αρνητική γνώμη για κάποιο προϊόν/υπηρεσία το αποφεύγω. Έτσι απλά.

Γράφω στο blog μου αλλά και γράφω και σχόλια σε blogs άλλων, γράφω ή διαδίδω κάποια πληροφορία στο twitter, παρακολουθώ στο Facebook «φίλους» και ομάδες που με ενδιαφέρουν. Μαθαίνω. Και μαθαίνω όχι μόνο για τα μεγάλα και σημαντικά (που καθόλου δεν τα υποτιμάω αφού στο internet βρίσκεις τα πάντα) αλλά και για τα καθημερινά. Μαθαίνω για τα brands. Μαθαίνω τα νέα τους, μαθαίνω και διαδίδω όποια καλή δραστηριότητα πέσει στην αντίληψή μου. Το ίδιο κάνω όμως και για την κακή πρακτική τους. Αρκεί πάντα να είναι μέσα στο πεδίο των ενδιαφερόντων μου και να μου κινήσει την προσοχή, να με δελεάσει, χωρίς όμως να με ενοχλήσει.
Αγοράζω πολύ συχνά και online. Kι όταν ψάχνω να βρω κάτι είμαι ικανή να διαβάσω και να δω ο,τιδήποτε σχετικό, σελίδες ατέλειωτες. Αφήστε που γνώρισα brands ή προϊόντα και υπηρεσίες που δεν ήξερα. Π.χ. εργαλεία κουζίνας, πώς φτιάχνω ένα e-shop για επιλεγμένα προϊόντα...

Δεν είμαι ποτέ μόνη. Ακόμη κι όταν έχω ακεφιές κάτι θα βρεθεί να με κάνει να ξεχαστώ και να με διασκεδάσει.
Έχω περισσότερους φίλους από ποτέ. Πώς είπατε; Δεν είναι πραγματικοί; Γιατί οι real-life κολλητοί είναι «πραγματικοί»; Είτε δεν τους έχεις όποτε τους χρειάζεσαι είτε σε «πουλάνε» όποτε τους βολεύει.
Δεν διαβάζω πολλά βιβλία είναι η αλήθεια, αλλά διαβάζω όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Κι έχω δει πολλά έργα τέχνης... Κι έχω συμμετάσχει σε πολλές καλές «ομάδες» που μοιράζονται εμπειρίες και γνώση.

Τελικά το web 2.0, τα social media, το social networking με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και για τα brands αν χρησιμοποιήσουν το νέο περιβάλλον σωστά και με συνέπεια.
Τί; Υπάρχουν και κακοί και υστερόβουλοι; Δείξτε μου ένα μέρος της κοινωνίας που δεν υπάρχουν.

Θα χαρώ πολύ να δω τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που χρησιμοποιώ ότι με βοηθούν και είναι «εκεί έξω» όταν τα χρειαστώ. “Hands on” λοιπόν και περιμένω να τα πούμε online.

Σώτω Μητρόγλου
aka sotomi

www.sotomi.gr
www.twitter.com/sotomi
friendfeed.com/sotomi
www.linkedin.com/in/sotomi
sotomi.myplaxo.com
www.flickr.com/sotomi
www.youtube.com/sotomia

facebook: Soto Mitroglou

Friday, January 8, 2010

Ευρυγώνιος 25 vs Τηλεφακού 50

Ο παράδοξος τίτλος αυτού του σημειώματος στους περισσότερους από σας δικαιολογημένα θα δημιουργούσε τεχνικούς συνειρμούς που αφορούν στη μέση εστιακή απόσταση των κινηματογραφικών και φωτογραφικών φακών που εκπροσωπούν τη γωνία του θέματος που καλύπτουν.

Όντως, όταν λέμε βάλε τον «εικοσιπεντάρη» σαφώς εννοούμε τον ευρυγώνιο που «κοιτάζει» το θέμα του με ανοιχτή «ματιά-γωνία», ενώ ο πενηντάρης είναι ο φακός από το οποίο ξεκινούν οι φακοί που «βλέπουν» το θέμα τους με κλειστή γωνία.
Όμως τα πράγματα ούτε απλά είναι, ούτε έχω καμία διάθεση να κάνω μαθήματα οπτικής από το blog. Το αντίθετο μάλιστα. Επιθυμία μου είναι να σας εμπιστευτώ μερικές σκέψεις σε σχέση με τη δουλειά, το «χώρο» και τη σχέση του σκηνοθέτη, πως σκέφτεται και λειτουργεί διαχρονικά, στα ύποπτα λημέρια της Άγιας αυτής Πόρνης, που τη λέμε: «Διαφήμιση».

Το 25 και το 50 στον τίτλο του άρθρου δεν εκφράζουν εστιακές αποστάσεις:
Εκφράζουν την μέση ηλικία των σκηνοθετών που χρησιμοποιούν αυτούς τους φακούς για να τραβήξουν τα πλάνα τους.
Η ζωή κάθε σκηνοθέτη είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο φακούς:
Τον ευρυγώνιο και τον τηλέφακο. Όταν είσαι πιτσιρικάς και ξεκινάς την καριέρα σου χρησιμοποιείς συνέχεια τον ευρυγώνιο γιατί η ζωή είναι μεγάλη και μακριά και έχεις την επιθυμία -αγωνία, να γεμίσεις το κάδρο σου με κάθε λογής slice’s of life.

Όταν όμως αγγίξεις τα 50 τότε η ματιά σου αλλάζει και αντί να κοιτάζεις τα απέραντα τοπία, και τη ματιά του Θεού που σου παρέχει ο ευρυγώνιος, αποφασίζεις να δεις λίγο πιο βαθιά, πιο ερευνητικά και να αναδείξεις την μικρή αλήθεια που αποκαλύπτουν οι αδιόρατες συσπάσεις του δέρματος στα χείλια, (που το λέμε χαμόγελο) ή τις φευγάτες αντανακλάσεις των φώτων του γυρίσματος (που το λέμε σπινθηροβόλο βλέμμα) και τέλος πάντων όλες αυτές τις λεπτομέρειες που τις θεωρείς δεδομένες στην αρχή της καριέρας σου και μετά από κάποιο σημείο ψάχνεις να βρεις την πηγή και τον λόγο ύπαρξής τους. Τα αθώα πλάνα με νοικοκυρές που ταϊζουν γάλα, δοκιμάζουν φύλλο ή πλένουν με απορρυπαντικά, με όμορφες κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, που πίνουν αναψυκτικό ή βάζουν αντιηλιακό, με παππούδες και γιαγιάδες που μεταφέρουν συνταγές αιώνων για να στηρίξουν την διαχρονική ποιότητα του «προϊόντος».

Και αυτά τα συναισθήματα μπορούν να γίνουν αφηγήσιμα με κάθε λογής φακό: οι εικόνες που «κοιτάζει» ο ευρυγώνιος της νεότητας γίνονται εκφραστικές λεπτομέρειες που «βλέπει» ο τηλέφακος.
Γιατί αυτή είναι η βασική διαφορά των δυο φακών: Ο ευρυγώνιος «κοιτάζει», ο τηλέφακος «βλέπει».
Τις ίδιες ιστορίες λες, μόνο που τις εικόνες τους τις βλέπεις από άλλη θέα. Μια ανάβαση είναι η αφήγηση ακόμα και εάν αφηγείσαι «ποιότητα», «λευκάδα», «λάμψη» ή «συνέπεια στην παράδοση».
Και όταν έρχεται η στιγμή να περάσεις από τον ευρυγώνιο στον τηλέφακο τότε το καταλαβαίνεις γιατί η ίδια η φύση σου επιβάλλει να χρησιμοποιήσεις ένα ενδιάμεσο ζευγάρι γυαλιών που σε βοηθούν να τη βγάλεις καθαρή στα P.P.M.: τους φακούς πρεσβυωπίας!

Όταν βρίσκομαι στα P.P.M. μετράω πόσοι από τους παριστάμενους φοράνε γυαλιά πρεσβυωπίας. Και εάν είμαι μόνο εγώ τότε ζητάω οπωσδήποτε ο πελάτης να βρεθεί στο γύρισμα. Και όταν ο πελάτης εμφανίζεται, εγώ με στεντόρεια φωνή, έγκυρα και με αυτοπεποίθηση «φωνάζω» για να με ακούσει:

-Πάμε παρακαλώ άλλη μια λήψη, ...με ευρυγώνιο!

Τάσος Μπουλμέτης / Σκηνοθέτης